Tímarit Máls og menningar - 01.11.1987, Blaðsíða 91

Karl í krapinu
— Hvernig þá?
— Eg kippi henni niður með þremur dráttarvélum — hún hrynur
einsog spilaborg.
— Reyndu það.
Næsta sunnudag hófst Shúrygín handa. Mætti á staðinn með þrjár
voldugar dráttarvélar . . . Þrjár digrar trossur voru strengdar utan
um kirkjuna í mismunandi hæð og undir trossurnar settu þeir níu
stólpa, á hornin og á miðja veggina . . .
Til að byrja með stjórnaði Shúrygín þessu verki einsog hverju
öðru, bölvandi og ragnandi. En þegar fólk fór að flykkjast að, þegar
menn tóku að óa og æja allt í kringum hann og sjá eftir kirkjunni,
fannst Shúrygín hann allt í einu verða að miklum athafnamanni með
ótakmörkuð völd. Hann hætti að bölva og leit ekki á fólkið — þótt-
ist hvorki sjá það né heyra.
— Var þér skipað að gera þetta, Nikolaj? spurðu menn. Eða
tókstu þetta upp hjá sjálfum þér?
— Var hún eitthvað fyrir þér, eða hvað?
Hálfslompaður birgðavörður, Mikhailo Beljakof, skreið undir
trossurnar til Shúrygíns.
— Af hverju ertu að þessu, Kolja minn?
Þá rann Shúrygín í skap og hann hvítnaði í framan:
— Burt með þig, fyllirotta!
Mikhailo varð steinhissa og hörfaði undan verkstjóranum. Aðrir
viðstaddir urðu líka hissa og sló á þá þögn. Shúrygín var sjálfur gef-
inn fyrir sopann og ekki vanur að kalla menn „fyllirottur". Hvað
hafði hlaupið í hann?
Meðan á þessu stóð voru stólparnir festir og trossunum komið
fyrir. Þess var ekki langt að bíða að dráttarvélarnar færu drynjandi
af stað og í þorpinu gerðist sá atburður sem aldrei hafði gerst þar
áður — kirkjan hryndi. Þeir þorpsbúar sem voru komnir til ára
sinna höfðu allir verið skírðir í henni, þeir höfðu jarðsungið þar afa
sína og áa og vanist að sjá hana þarna á hverjum degi, einsog himin-
inn yfir sér . . .
Aftur heyrðust raddir:
— Hver skipaði þér að gera þetta, Nikolaj?
— Hann sjálfur! Sjáðu bara, hann snýr sér undan, þessi andskoti!
— Shúrygín! Hættu þessum yfirgangi!
481