Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Blaðsíða 53
ÖKKLAR MEDÚSU
„Mér fannst hún dásamleg,“ sagði hann. „Svo róleg, svo fjári örugg
með sig, mér finnst liturinn svo fallegur, finnst þér það ekki? Ég sá
hana í búð á Charing Cross, fór heim og sagði við konuna mína að ég
gæti kannski haft hana á hárgreiðslustofunni, en hún hafði enga skoð-
un á því, svo ég fór og keypti hana daginn eftir. Það er stíll yfir henni. Ég
vil hafa stíl yfir hlutunum.“
I þá daga var hárgreiðslustofan eins og innviðir í rósrauðu skýi, allt
bleikt og rjómagult, með rjómagulum mússulínstjöldum hangandi
inn á milli, greiðum og hárburstum úr fílabeini, og svo voru litlu hjóla-
borðin og umgjarðir speglanna í himinbláum lit, sama dökkbláa litn-
um og bekkurinn eða rúmið sem nakta konan rósrauða hvíldi á.
Tónlist ómaði - Súsanna þoldi ekki panflaututónlist - en þessi tónlist
rann og lak og flæddi líkt og vatnsís, hljóðlát tónlist sem hæft hefði
kvennabúri. Hann bar henni kaffi í bleikum bollum, með bleiku og
hvítu ískexi á undirskálinni. Hann mótaði miðaldra hár hennar í snið-
uglega ýfðan og eðlilega vindblásinn sveip þar sem stakir hártoppar og
lokkar gægðust fram og gáfu enni og höku mýkri svip. Hún hugsaði
um hárgreiðslustofu bernsku sinnar á stríðsárunum, með viðar-
klæddum klefunum, auglýsingunum fýrir Amami hárþvottaefni sem
sýndu konur með ljóst passíuhár og rauðar bogadregnar varir fimmta
áratugarins sem voru stærri en rósaknúppur Éórða áratugarins.
Henni hafði alltaf fundist að Amami rímaði við orðið væminn og
tengdist því á einhvern hátt. Þegar hún var orðin málvísindakona, og
kunni að beygja sögnina að elska á nokkrum tungumálum, rann það
upp fýrir henni einn daginn að Amami var erótískt boð eða skipun.
Amami, elskaðu mig, sögðu ljóskurnar, undan óaðfmnanlega skrýfð-
um hárhraukunum. Móðir hennar hafði verið rytjuleg þar sem hún
settist undir flagnaðan hárþurrkuhjálminn og málmrúllur, hárspenn-
ur og krullupinnar risu á höfði hennar. Og útkoman var stíffjaðrandi
„lagning“, lík þalli úr vaxávöxtum, sem gerði hana tilgerðarlega og
vandræðalega og dró athyglina á einhvern hátt að því hve fölsku tenn-
urnar voru óeðlilega hvítar.
Þeir höfðu virst vera einskonar kvendómsvígsla í ætt við raflost,
þessir skrúfklemmdu hjálmar sem sigu niður og gleyptu mann. Hún
mundi eftir fyrstu „lagningunni“, hitanum og suðinu, og síðan eilítið
viðkvæmum hársverðinum og eldfimum þurrkinum í hárinu.
Á sjöunda og áttunda áratugnum hafði hún látið hárið vaxa eðli-
TMM 1999:1
www.mm.is
43