Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Side 55

ÖKKLAR MEDÚSU
að prófa tantrisma og hugleiðslu. Veist þú eitthvað um þessa hluti, um
hið innra líf?“
Fingur hans hömuðust í hárinu á henni, hann bældi hársveip og
klippti hann til.
„Eiginlega ekki. Ég er trúleysingi.“
„Ég vildi að ég hefði vit á list. Þú hefur vit á list. Þú kannaðist við rós-
rauðu nektarmyndina, var það ekki? Hvernig stóð á því?“
Hún sagði honum að lesa Lawrence Gowing, og hann setti klemmu
á hárlokkinn sem hann var að snyrta og skrifaði þetta allt saman í litla
dúfugráa bók í leðurbandi. Hún sagði honum hvar haldin væru góð
námskeið og hvaða söfn væru með góða leiðbeinendur.
Næst þegar hún kom var það ekki list heldur fornleifafræði. Ekkert
benti til þess að hann hefði farið á söfnin eða lesið bækurnar.
„Fortíðin kallar á mann,“ sagði hann. „Niðurgrafin bein, gullmynt í
hrúgu og allt það. Ég fór niður í bæ og sá uppgröff míþrasarhofanna.
Það eru trúarbrögð sem bragð er að, allt nautablóðið, dökkt og ljóst,
undursamlegt.“
Hún óskaði þess að hann lagaði á henni hárið og þegði. Hún taldi sig
kannast við sveimhugann og það hræddi hana. Það sem hún þekkti,
það sem henni var annt um, það sem hún sá í samhengi var í hans aug-
um ekki annað en aðskilin brot til að sveima yfir, og yrði alla tíð aðskil-
ið. Bækur voru skrifaðar, fyrirlestrar fluttir og þessir litlu bútar
staðreynda skinu skamma hríð og hurfu síðan.
„Ég vil ekki eyða bestu árum ævinnar í að snurfusa gamlar elskur úr
úthverfunum,“ sagði hann. „Ég vil eitthvað meira en það.“
„Hvað?“ spurði hún, og mætti gruflandi augnaráði hans fyrir ofan
blautu mottuna sem var hárlubbinn á henni. Hann nuddaði í hana
froðu og sagði „fegurðina, ég þrái fegurðina. Ég verð að fá að nj óta feg-
urðarinnar. Ég þrái að sigla á skútu meðal grísku eyjanna, með fallegu
fólki.“ Hann horfði í augu hennar. „Og skoða musterin og höggmynd-
irnar.“ Hann þrýsti sér nær, hann ýtti aftan á hálsinn á henni, nefið á
henni var við falda rennilásinn hans.
„Þú hefur þvegið þér um hárið án þess að nota næringu,“ sagði
hann. „Þú hugsar ekki nógu vel um þig. Það er auðséð.“
Hún beygði höfuðið í hlýðni og hann nuddaði á henni hnakkann.
„Þú ættir að fá þér strípur,“ sagði hann áhugalaus. „Bronslitaðar eða
í haustlitunum.11
TMM 1999:1
www.mm.is
45