Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Blaðsíða 61

ÖKKLAR MEDÚSU
inni að pensilförum og sprungum í augnskuggum og andlitsfarða. Af-
hjúpanir þeirra fanga athyglina svo að orð, tóm orð, verða að engu,
streyma hjá en eftir situr minningin um sprungu í tönn, rauðan blett
eða hár á röngum stað.
Ef hann hefði ekki skilið hana eftir svona lengi eina að skoða á sér
blautt andlitið er ekki víst að það hefði gerst.
Báðum megin við hana fóru fram dularfullar athafnir. Vinstra meg-
in var höfði troðið inn í bleikan nælonpoka, sem var mitt á milli þess
að líkjast sokki bankaræningja og gríðarstórri getnaðarvarnahettu.
Ungur Kínverji var í mestu makindum að þvinga hártoppa í gegnum
götin á þessu fyrirbæri með því að plokka og toga, plokka og toga.
Þetta var eins og viðbjóðslegur bleikur skalli með hártjásum á víð og
dreif. Hægra megin við hana var áhyggjufull feitlagin stúlka að vefja
þykka lokka annarrar stúlku upp í snáklaga pylsur úr álpappír. Úr há-
tölurunum barst fjarlægur trumbusláttur og skellir og glamur í ein-
hverju sem hljómaði eins og verið væri að hrista keðjur. Þetta er nú
meiri vitleysan, hugsaði hún, ég ætti að fara heim, ég get það ekki, ég er
blaut. Þær störðu stjarfar hver á sitt greppitrýni.
Hann kom aftur, og tók upp skærin, æði áhugalaus.
„Hvað á að taka mikið af því?“ sagði hann kæruleysislega. „Endarn-
ir eru mjög slitnir. Þetta fer síversnandi, þú hefur ekki hugsað um það
meðan ég var í burtu.“
„Ekki of mikið, ég vil vera eðlileg, ég ...“
„Ég var að tala við vinkonu mína. Ég er búinn að ákveða mig. Ég fer
ekki aftur til konunnar. Ég myndi aldrei þola það.“
„Er hún svona reið?“
„Hún hefur leyft sér að drabbast niður. Þetta er henni sjálfri að
kenna. Hún hefur leyft sér að drabbast algerlega niður. Ökklarnir á
henni eru orðnir svo sverir, þeir bólgna út yfir skóna, mér finnst það
andstyggilegt, ég þoli það ekki.“
„Þetta kemur fyrir. Vökvi safnast...“
Hún leit ekki niður á sína eigin ökkla. Hann hélt henni fastri á stuttu
hárunum aftan á hálsinum á henni.
„Lúsían,“ sagði feitlagna stúlkan, mæðulega, „viltu rétt aðeins líta á
þetta permanent, mér gengur ekki nógu vel með það.“
„Það er eins gott að þú farir varlega,11 sagði Lúsían, „annars verður
TMM 1999:1
www.mm.is
51