Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Qupperneq 125

HRINGSTIGINN
sambúð er áreiðanlega allt reynsla sem getur leikið menn grátt. Það
var þó smáatvik sem hafði riðið baggamuninn: keðjurnar slitnuðu
undan sendibílnum. Nú hefur pabbi, gagnstætt mér sjálfum, alltaf
verið handlaginn. Ég veit að það hefði ekki tekið hann langan tíma að
setja nýjar keðjur undir bílinn. Þó var það þetta sem hafði gert útslag-
ið, rænt hann geðheilsunni í bókstaflegum skilningi. Systur minni
fannst þetta nær óskiljanlegt en sagði, „maðurinn hefur náttúrlega
verið tæpur fyrir, það fer enginn yfir um út af svona smámunum án
þess að annað komi til.“
Kannski ber það vitni um tilfinningaskort en af einhverjum ástæð-
um snertu þessi örlög pabba mig ekki mikið. Það sem mér þótti hins
vegar skelfilegt var sú staðreynd að ég skildi hann fullkomlega. Ég sá
sjálfan mig í anda í sömu sporum. Þar með fannst mér ég vera
óþægilega líkur honum, manni sem mér líkar alls ekki illa við, en hafði
átt níu sambýliskonur og var nú lagstur inn á geðdeild.
En þannig er, að raunveruleg ótíðindi gera mann yfirvegaðan, kalla
fram bjartsýni og sjálfsbjargarviðleitni, en smámunirnir geta rænt
mann lífslönguninni stutta stund: maður ætlar að opna útidyrnar
með fangið fullt af vörum og einn pokinn fellur niður í gangstéttina;
barnið fær drullu þegar maður er nýbúinn að þrífa það; strætó fer
harkalega yfir hraðahindrun í miðri hugsun; síminn hringir þegar
maður hefur engan áhuga á að tala við nokkurn mann og hringingin
er andstyggilega hávær. Allt er þetta reynsla sem maður hefur engan
rétt á að vera reiður út af. Samt verður allt svart. Undirniðri ólgar eitt-
hvert allt annað óyndi, eitthvað svo gamalt og uppsafnað að útilokað
er að henda reiður á því.
Væri ég sendibílstjóri veit ég satt að segja ekki hvað ég gerði and-
spænis slitnum keðjum. Eitthvað myndi slitna í sjálfum mér. En það
myndi væntanlega renna saman aftur. Svo mun ekki hafa verið hjá
pabba í þetta sinn.
Pabbi drap á bílnum þar sem keðjurnar höfðu slitnað, og skildi
hann eftir. Gekk heimleiðis, þetta mun hafa verið í göngufæri frá litlu
drungalegu íbúðinni á Rauðarárstíg; síðast þegar ég vissi hafði hann
leigt þessa íbúð út frá sér, en núna var hann semsagt fluttur inn í hana
aftur. Eftir að hafa haldið kyrru fyrir í íbúðinni í sólarhring sótti of-
sóknaræði á pabba. Hann dró vandlega fyrir alla glugga en gat samt
ekki varist þeirri hugsun að fylgst væri með hverri hreyfingu hans.
TMM 1999:1
www.mm.is
115