Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Blaðsíða 98

RAKEL SIGURGEIRSDÓTTIR
dauðanum. Undir lokin efast Guðfinna meira að segja um tilgang hins
úthýsta að berjast íyrir draumum sínum:
Ein eg fer um fönn og klaka.
Feigðarstormar vængjum blaka.
Kaldir jakar kvelja, særa,
hvergi finn eg auða vök.
Eg á hvergi, hvergi heima. -
Munu um aldir óhreyfð geyma
útlaganna Grettistök
lífsins auðn og ísaþök?
Áhrifsorðin í kvæðinu eru hörð og köld. Bikar sorgarinnar hefur hellt líf
hennar fullt af nístingskulda vetrarins. Það líf sem hefur verið knúið áff am af
viljanum til að skapa þó ekki væri nema eina sanna perlu. Hún veit að tíminn
er naumur og að lokum er svo komið að henni finnst lífið hafa úthýst sér og
spurningin um tilgang allra hluta leiðir hana að fánýtinu einu. Óþolið og
áköf spurningin sem kemur fram í ljóðum Jóhanns Sigurjónssonar og Jó-
hanns Jónssonar koma þó skýrar fram í kvæði hennar „Áfangastaður“ og
svör þess fela ekkert síður í sér heimspekilega afstöðu en í fyrrnefndum
kvæðum þeirra.
Eins og sóldúfúr loftsins, er leita að storð,
eins og löndin, er hefjast úr mar,
hefur andi minn leitað að áfangastað,
en af óró hann mettaðist þar:
þaðan blasti við augunum áfangi nýr,
er hið óþekkta í faðmi sér bar.
Og hvíldarlaus þráin og þrá eftir hvíld
verður þraut, er ég tæplega veld.
En í laufskála svörtum, er svefninn mér býr,
hlýt ég sitja við draumanna eld,
og í morgunsins gullnu og gróandi vin
vil ég gista er líður á kveld.
Og með þreytu um öxl og með þorsta á vör
legg ég þögul á öræfin blá.
Nú veit ég, að hugur minn orkar því einn,
hvaða útsýn er hæðunum ffá,
því að áfangastaður hvers einasta manns
er hin óræða volduga þrá.10
88
www.mm.is
TMM 1999:1