Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Blaðsíða 121
HRINGSTIGINN
ir honum verið miklu meiri þegar hann bjó hjá okkur en eftir að hann
fór. Hver dagur bar í skauti sér vonir um ánægj ulega samveru sem oít-
ast rættust ekki. Þessi söknuður var í raun þrá eftir einhverju sem
aldrei hafði verið.
Það var auðvelt að gleyma þögulum ásökunum sínum í garð pabba
þegar maður hitti hann, og ef ekki gleyma þeim, þá skammast sín fyrir
þær. Því jafnvel þó hann segði ekkert var svipur hans sífellt markaður
eilífum vonbrigðum og í augunum bjó ásökun sem beindist jafnmikið
að manni sjálfum og hverju öðru, því maður var hluti af þessum heimi
sem lék hann sífellt grátt. Óhamingja hans fyllti loftið hvort sem hann
útlistaði hana eða ekki og maður áttaði sig á því að vonbrigði manns
með hann voru hégómi í samanburði við hans eigin raunir.
Kvöld eitt þegar ég hafði ekki hitt pabba í tvo mánuði, hafði ekki leitt
hugann að honum allan þann tíma og ekkert orðið til þess að minna
mig á hann, fór ég skyndilega að velta því fyrir mér hvort hann kæmi
fyrir nóttina og tefldi eina skák. Þetta var vægast sagt undarlegt augna-
blik til að hugsa um þetta: Mér hafði nefnilega áskotnast fé, komist inn
á glæpamynd bannaða innan 14 ára í Gamla bíói, og fengið mér rækju-
samloku, kók og lindubuff í kvöldmat eftir sýninguna. Meðan ég beið
eftir strætó að nýaflokinni sjoppuveislunni brann ég í skinninu eftir
því að segja eldri bróður mínum frá ofbeldisatriðum myndarinnar. Ég
var alsæll, mettur á líkama og sál. En í sama mund og ég steig upp í
strætisvagninn varð ég skyndilega gripinn nístandi tómleika og ein-
semd. Það var eins og ískrið í strætisvagninum hefði rofíð sæluástand-
ið og snúið öllu á hvolf í huga mér. Og um leið og ég settist í vagninn
var bíómyndin gleymd og ég þráði kvöldskák með pabba. Ég hafði
aldrei þráð þær, aldrei hugsað um þær, tók þeim bara fagnandi þegar
hann birtist. Þetta var of undarlegt til að ég gæti einu sinni reynt að
komast til botns í því.
Þegar ég steig inn um dyrnar heima var engu líkara en ég hyrfi aftur í
tímann um ein fimm til sex ár, eða helming ævi minnar: í fatahenginu
í anddyrinu hékk græna hettuúlpan hans pabba. Leigubíllinn hans var
ekki fyrir utan húsið. Ég skoðaði faldinn og bar kennsl á gömlu olíu-
blettina. Óræð lyktin af úlpunni var líka kunnugleg. Það var eins og
hann væri nýstiginn inn í mat eftir daglangt bjástur við bílhræin. En
það var ekkert bílhræ í innkeyrslunni og bílskúrinn var horfinn, hann
hafði verið rifinn fyrir tveimur árum.
lll
TMM 1999:1
www.mm.is