Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Qupperneq 62

A.S. BYATT
frúin græn og viðbrennd og þú lendir í miklum vandræðum. Af hverju
kemurðu ekki hingað og gengur frá frúnni hérna - er þér ekki sama,
góða mín? Deirdre er mjög lagin við hár eins og þú ert með, mjög lip-
ur, ég er sjálfur að kenna henni - ég verð að líta á þetta permanent. Við
erum að prófa nýja aðferð, það hafa komið upp smá vandamál, þú
veist hvernig það er ...“
„Deirdre var ræðin en Súsanna svaraði ekki einu orði. Hún heyrði
áhyggjufulla mjóa röddina óljóst, í fjarska. „Áttu eitthvað af börnum,
góða mín, býrðu langt héðan, hvernig viltu láta greiða þér, viltu láta
setja það upp? . . .“ Súsanna starði sem steinrunnin og hugsaði um
ökklana á konu Lúsíans. Ökklar hennar sjálfrar nerust við skóna og því
hlaut samúð hennar að vera með ókunnu konunni sem var sýnd í svo
ófögru ljósi. Skyndilega mundi hún afar vel eftir deginum þegar hún,
sem þá var kölluð Sossa, ekki Súsanna, og ítalskur nemi á námskeiði í
Perúgía höfðu elskast í heilan dag. Hún mundi kringlótt rósrauð
brjóst sín, langa fótleggi sína sem hún teygði fram af einbreiðu rúm-
inu, hitann, rakann, axlirnar á honum, hvernig höfuð þeirra skullu
saman í viðleitni þeirra til fullkomins samruna. Þau voru komin á það
stig að hvorugt gat hreyft sig, þau höfðu elskast svo mikið, þau höfðu
reynt að rísa á fætur til að fá sér vatn því þau voru að farast úr þorsta,
þau voru gegnvot af svita og með munnþurrk, og þau hnigu aftur út af
í rúminu, nakin húð á naktri húð, ófær um að standa upp. Hverjum
var ekki sama um þetta núna? Hún fann reiðina brjótast fram, vegna
konunnar með sveru ökklana, eins og rautt flóð, upp frá lærunum og
yfir bringuna, upp hálsinn, hún hlaut að glóa sem logandi flagg á
andliti hennar, en hvernig var hægt að sjá það í þessari miskunnar-
lausu gráu birtu? Deirdre rúllaði lokkunum upp, hrúgaði þeim upp,
hver hefði trúað að kerlingin væri með svona mikið hár á höfðinu?
Pylsur og kuðungar, vínberjaklasar og hlykkjóttir gormar. Hún sá að-
eins óljóst, því rauða flóðið var eins og tjald aftast í augum hennar, en
hún vissi hvað það var sem hún sá. Japanir segja að djöflar frá öðrum
heimi komi til okkar í gegnum spegla eins og fiskar smjúgi í gegnum
vatn, og feitur djöfull með sápukúlur í augum og uggana dragandi á
eftir sér synti í áttina til hennar, krýndur turnum, krýndur snákum,
móðir hennar nýkomin úr hárþurrkunni í allri sinni vandræðalegu
tilgerð.
„Svona,“ sagði Deirdre. „Þetta er fínt. Ég ætla rétt að sækja spegil.“
52
www.mm.is
TMM 1999:1