Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Blaðsíða 104

RAKEL SIGURGEIRSDÓTTIR
séð en það tilheyri handanheiminum. Grimmd örlaganna hefur beint sjón-
um hennar þangað og hún bindur vonir sínar við að þrátt fyrir að hennar
lífsins þrár hafí hrunið að grunni muni hún liðin ná ströndum landsins sem
átti hugans draum og fá þrár sínar uppfylltar þar. Guðfmna þráði alls ekki
dauðann en trú hennar gerði henni þau örlög léttbærari að deyja burt ffá
hálfunnu verki. Hún lætur huggast við það að þó dauðinn sigri lífsþrána sem
var alin af sköpunargleðinni muni sál hennar að lokum ná áfangastað.
Guðfmna sagði sjálf að sú viðurkenning sem ljóð hennar fengu hefði verið
henni styrkur í baráttunni við dauðann en það liðu ekki nema fimm ár frá
því að fyrsta ljóðabók hennar kom út þar til hún var öll. Hún féll frá eft ir sína
fyrstu sigra eins og þau skáld sem henni hefur helst verið líkt við hér. Við
andlátið skildi hún eftir sig 150 kvæði og má telja fullvíst að rúmlega tvo
þriðju þeirra hafi hún ort síðustu æviárin. Það er því greinilegt að hún hefur
verið geysilega afkastamikið skáld. En það er ekki magnið heldur gæðin sem
ættu að halda nafni skálda á lofti og sannarlega eru mörg dæmi þess að
stjarna skálda sem skildu minna effir sig en skáldkonan ffá Hömrum skíni
skært í hugum landans. Ljóð Guðfinnu Jónsdóttur lýsa af næmri tilfinningu
hennar sjálfrar þeirri helgu kennd sem náttúran vakti henni, samúðinni með
smælingjunum, ástinni á bernskustöðvunum sem henni var runnin í merg
og bein, lönguninni eftir ffelsi til að hlúa að hæfileikum sínum, lífslöngun-
inni og vangaveltum um lögmál tilverunnar gagnvart dauðanum og síðast
en ekki síst trúnni á tilvist eftir dauðann. Hefði hvíti dauðinn ekki tekið
skáldkonuna til sín svo alltof fljótt er ekki að vita nema svo mikilvirkt skáld
sem lagði jafnmikla vitsmuni í kveðskap sinn og raun ber vitni hefði verið
skipað á bekk meðal þeirra nýrómantísku skálda sem njóta mestrar virðing-
ar meðal ljóðaunnenda og ætti nú þegar virðulegan sess í hugum þeirra rétt
eins og þau.
Ajtanmálsgreinar
1 Ólöf Sigurðardóttir, 1945: 72.
2 Guðfinna Jónsdóttir, „Tárið“ í óbirtu handriti: 129.
3 sama, 1964: 143-145.
4 Einar Benediktsson, 1941: 63-64
5 Guðfinna Jónsdóttir, 1941: 51.
6 sama, „Fjögurra laufa smári“ í óbirtu handriti: 54.
7 sama „Tunglskinsljóð“í óbirtu handriti: 22.
8 sama, þrjár undanfarandi tilvitnanir eru allar úr „Allt sem ég átti“ í óbirtu handriti: 25.
9 sama, í óbirtu handriti: 108.
lOsama, 1972: 124-125.
11 sbr. sama, „Allt sem ég átti“ í óbirtu handriti: 25.
12 sama, „Við banasæng“í óbirtu handriti: 70.
94
www.mm.is
TMM 1999:1