Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Blaðsíða 169

RITDÓMAR
um fyrirlestur um merkingarfræði.
Helgi fer flatt á því enda tekur hann kaffí-
stofu kennara fyrir afar ffjálslega
kennslustofu (bls. 212-214). Svo eru
þarna setningar sem láta lítið yfir sér en
eru kraftmiklar pillur, sbr. þessa ádeilu á
RÚV: „[ ] í öðrum sætum [þýska
vinsælda]listans voru tónlistarmenn
þeir sem lengi hafa gengið undir nafhinu
„þýskir listamenn“ í ríkisútvarpinu á
íslandi" (bls. 52).
Stíll höfundar er lipur og eiginlega
ósýnilegur, þ.e. lesanda rekur ekki í vörð-
urnar heldur getur óhikað lesið áff am og
áfram. Helgi hefur víða farið og gripið
upp eitt og annað á ferðum sínum, jafn-
vel skólast svo í þýsku að hann hefur að
þessum tveim árum liðnum nokkurt
vald á talmálinu líka. Þess sér stað í fyrstu
persónu frásögn hans enda hefur hann
svolida sýniþörf og slær um sig með lúx-
embúrgísku og ítölsku. Aðrar persónur
sem tjá sig í bókinni hafa sín sérstöku
málbrigði sem Helgi hnýtir ekki í, t.d. tal-
ar Pétur Kristjánsson rnn pulsur (bls. 27)
meðan Helgi lætur ekkert slíkt sannast á
sig.
Á bókarkápu segir réttilega að Lúx sé
fyrsta skáldsaga höfundar en höfundur er
engu að síður útfarinn penni eins og menn
vita, og langreyndur lesandi. Vafalaust
nýtur hann þess hér að hafa farið höndum
um lyklaborðið í ffæðibókum sínum.
Lúx er skemmtileg saga, lesendavæn í
þeim skilningi að lesendum er boðið með
í ferðalagið. Þessir eru kostir hennar.
Helsti gallinn á henni sem skáldsögu er að
sagan er sundurlaus, brotin upp með
endalausum minningabrotum söguhetj-
unnar. Hinn alvarlegi tónn sem sleginn er
með líkfúndinum fjarar dálítið út eins og
hann hafi aldrei átt alvöruerindi í sögu
Helga. Hann sýnir auðvitað fram á for-
gengileik lífsins og þá alvöru sem felst í því
að eiga líf - fyrir höndum. Maður dansar
ekki andvaralaus í gegnum það allt. En
það er alltaf gaman að hlæja, og á hlátri er
völ þegar maður les Lúx.
Berglind Steinsdóttir
TMM 1999:1
www.mm.is
159