Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Side 107

Stefán Sigurkarlsson
Skammdegi
„Rökkrið varð allt að auði“
Þegar líða tók á október var rökkrið orðið staðreynd sem enginn
komst undan. Það þefaði uppi skuggsæla staði, smaug eftir húsa-
sundum og náði sér á strik í bakgörðunum. Það þreifaði húsið okkar
utan eins og blindur maður þreifar ávöxt, og teygði því næst loppurn-
ar inn um gluggana.
Margt kvöldið sat ég í stiganum sem lá úr forstofunni upp á stiga-
pallinn á efri hæð og fylgdist með því hvernig rökkrið flæddi inn,
hreiðraði um sig í hornum og skúmaskotum og fikraði sig upp stigann
sem lagður var brúnum dúk og angaði af bóni; á stigaþrepunum voru
gylltir látúnskantar sem glóðu í dimmunni og mynduðu eins konar
himneskan töfrastiga sem hvarf í mósku fyrir ofan.
í þessu rökkri bjó kyrrð sem fyllti mig kynlegri vellíðan; ekkert
heyrðist nema stöku sinnum dauft glamur úr eldhúsinu þar sem
móðir mín var að undirbúa kvöldverðinn.
Brátt opnuðust eldhúsdyrnar og mamma birtist í gættinni. Hún
kveikti loftljósið í forstofunni. „Svo þarna ertu þá, vinur. Bráðum
kemur pabbi og þá förum við að borða.“ Út úr ljósmáluðu eldhúsinu
féll skjannahvít birta sem fékk mig til að kipra augun.
Senn myndu dyrnar á kvistherberginu opnast, Agnes systir væri
staðin upp ffá skólabókunum til þess að borða kvöldmatinn niðri í
eldhúsi. Með fiskinum fengjum við nýjar kartöflur sem mamma
ræktaði í garðinum bak við húsið.
Þegar leið að vori sviptu dagarnir af húsinu dul hálfbirtunnar og
eyðileikinn blasti við. Inn um forstofugluggann sem oft stóð opinn
barst skarkali utan af götunni og grágul flöktandi birta féll á bera
veggina. Litur stigans fölnaði og stigaþrepin bjuggu ekki lengur yfir
neinu lífi.
TMM 1999:1
www. m m. ís
97