Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Page 123

HRINGSTIGINN
in. En þegar ég aðgætti betur sá ég að hann veitti mér enga athygli.
Hæglátur og hljóður að vanda. Hann glottir bara dauflega þegar menn
biðja um að fá að skoða klámspólurnar í hillunum bak við afgreiðslu-
borðið. Búðin hans lyktar eins og kjallaraíbúð fátæks piparsveins,
blanda af fúkka og gömlum óhreinindum. Það er meira að segja þessi
súra reykjarlykt sem maður finnur í slíkum vistarverum þó ég hafi
aldrei séð eigandann reykja. Á skiltinu fyrir ofan dyrnar stendur
„Fornbókaverslun“ máðum stöfum. Þó eru hér engar fornar bækur
heldur pappírskiljur, hljómplötur, örfáir geisladiskar og myndbönd-
in; tíu ára gamlar stórmyndir fyrir framan afgreiðsluborðið og klám-
myndirnar fyrir innan.
Ég hafði hér ekkert að gera en fékk mig ekki til að yfirgefa staðinn
strax, varð að búa mér til erindi þar sem upphaflega erindið var orðið
of fáránlegt til að ég gæti viðurkennt það fyrir sjálfum mér. Ég reyndi
því að telja mér trú um að mig vantaði lesefni og rótaði dálítið í kiljun-
um en fann ekkert áhugavert.
I ráðleysi sneri ég mér að plöturekkunum og það fyrsta sem ég rak
augun í þar var glottandi andlitið á Frank Zappa. Glottið var stærra en
mig minnti og alvaran í augunum minni. En það var ekki um að villast,
þetta var sami titillinn, „Apostrophe“. Síðar hefur mér fundist glottið
hverfa nær alveg af andlitinu og alvaran taka öll völd í svip tónjöfurs-
ins, en alvörusvipurinn er uppgerður, settur upp í gríni og þar með
ígildi glotts.
Umslagið var lúið og slitið. Kannski var það óskhyggja söguhjartans
sem þráir tilviljanir, en sú hugsun vaknaði um leið og ég hafði tekið
plötuna úr umslaginu að þetta væri sama eintakið og pabbi hafði gefið
mér forðum. Ég þóttist ekki svo minnugur að bera kennsl á rispurnar,
það var annað sem fékk mig til að halda þetta: skarð á einum stað í
jaðrinum. Lítið stykki hafði brotnað úr, nógu stórt til að vera mjög
greinilegt, en þó svo lítið að það náði ekki inn á fyrsta lagið. Kannski
var það ímyndun en þetta kom mér mjög kunnuglega fyrir sjónir.
Minningin ólgaði í mér en hún var hulin eins og samtal heyrt í gegn-
um vegg án þess að orðaskil greinist. Ég mundi að ég hafði oft skipt á
plötum í safnarabúðum á unglingsárum. Zappa-platan gat vel hafa
ratað þangað ásamt nokkrum öðrum í skiptum fyrir eina ELO- eða
Pink Floyd plötu. Tíminn gat síðan hafa skolað henni hingað af fjar-
lægri lagerströnd.
TMM 1999:1
www.mm.is
113