Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Blaðsíða 80

Elías Snæland Jónsson
Eldur himinsins
Við höfðum læðst út í nóttina.
Svalur, írískur andvari íyrstu haustdaganna gældi við andlit okkar í
rökkrinu. Við lokuðum augunum og beindum hálfopnum vörum móti
þessum kalda, ósýnilega andardrætti almættisins sem fór með slíkum
ofsakrafti um stjörnubjartan næturhimininn að það gustaði á jörðinni.
Síðan héldum við áfram gegnum óslegið grasið og lágvaxið kjarrið
fyrir utan girðinguna alla leið út á klettahöfðann sem stóð við djúpt,
lygnt stöðuvatnið, hnarreistur eins og alvopnaður riddari á biksvört-
um fáki, og gætti víkurinnar þar sem gúmbáturinn lá í fjörunni
skammt fyrir innan litlu bryggjuna. Hingað heyrðist aðeins lágur
ómur glaumsins í bústaðnum þar sem pabbi og mamma voru að
drekka með vinnufélögunum sem voru flestir orðnir fullir og rudda-
legir eins og venjulega. Vaxandi hávaðalæti höfðu ruðst gegnum
gamla timburgólfið upp í litla herbergið á svefnloftinu svo það var
ómögulegt að sofna.
Við settumst undir klettavegginn fremst á höfðanum, þar sem blik
fjarlægra stjarna var svo miklu bjartara en í Reykjavík. Á þessum stað
var alltaf hægt að finna nálægð himinsins á haustin og svífa til móts við
stjörnurnar. Bara að stara hiklaust nógu lengi í blikkandi ljósin og
dökka hyldýpið á milli þeirra og gleyma því smám saman að þyngdar-
afl jarðarinnar væri til.
Stara án þess að hika. Stara og svífa. Svífa og gleyma.
Ég varð fýrri til að koma auga á bjartan ljósafossinn. Hann skar í
augu eins og silfurlitaður flugeldur sem fellur brennandi til jarðar ör-
stutta stund áður en hann deyr.
„Sjáðu!“ hrópaði ég og einblíndi á þennan svífandi eld. Mér fannst
strax að hann hlyti að eiga alveg sérstakt erindi við okkur. „Þetta er
örugglega stjarna að hrapa.“
„Ég vissi það líka,“ svaraði hún.
70
www.mm.is
TMM 1999:1