Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Blaðsíða 74

HELGI INGÓLFSSOH
fengju litið þangað, virðulegi Parmenídes, gætuð þér séð glitta í þetta
glæsiverk á hæðinni.“ Hann bandaði í átt að klettakambinum böðuð-
um aftanskæru, en þar grillti í glóandi spjótsodd styttunnar í þarska.
„Spjótsoddurinn er úr skíra gulli,“ sagði Feidías rogginn, „Sæfar-
endur úti fyrir Píreus og Faleron geta greint hann.“
„Sál mín,“ tautaði Parmenídes, „skynjar eldinn í oddinum. Anaxa-
góras verður að vera augu mín.“
„Hvað rædduð þér, æruverðu heimspekingar, þegar oss bar að?“
spurði Períkles eins og sá sem ekki hefur hundsvit á heimspeki. „Slík-
um vitringum þyrftum vér að bjóða til samdrykkju eina kvöldstund.“
„Hinn virðulegi Parmenídes,“ sagði Anaxagóras, „líkti sér við hinn
blinda Ödípús.“
,Æ já, Ödípús, þann ólánsama Þebukóng.“ Períkles sló skyndilega
handarbaki á bringsmalir Feidíasi, eins og hann hefði fengið hugdettu.
„Heyrðu, þarna kom það! Fyrirtaks efni í harmleik fyrir Sófókles. Sagð-
ist hann ekki einmitt uppiskroppa með hugmyndir?“
Áður en Feidías fékk ráðrúm til svara voru þeir ónáðaðir. Utan við
súlnagöngin héldu lífverðirnir frá hlaupmóðum og tötralegum ná-
unga sem vildi komast í gegn. „Skilaboð,“ kallaði hann í sífellu. „Ég
færi Feidíasi skilaboð frá Iktínosi.“ Lífvarðaforinginn leit spyrjandi til
Períklesar, sem gaf honum merki um að hleypa sendiboðanum inn í
súlnagöngin. Þetta var riðvaxinn náungi, stæltur sem Mílon frá
Krótónu, en með eindæmum ófríður, breiðneþa og klápeygur, með
framstæðar tennur. Ennið var hátt og hárið tekið að þynnast mjög,
þrátt fyrir ungan aldur, en maðurinn gat vart verið meira en
hálfþrítugur. Hann klæddist tötralegum og rifnum chlamys og hafði
enga ilskó á fótum. Hann hneigði sig djúpt frammi fyrir fyrirmönn-
unum.
„Iktínos byggingarmeistari biður Feidías að koma til borgarhæðar-
innar að ræða myndskreytingar hofsins.“ Ungi maðurinn másaði
meðan hann stundi upp ræðunni og rétti ekki úr sér eftir hneiginguna,
heldur studdi höndum á hné og varp þannig mæðinni.
Feidías leit spyrjandi til Períklesar. „Með þínu leyfi, hershöfðingi.“
Períkles galt við jáyrði sitt með höfuðhreyfmgu, án orða.
„Fylgdu mér þá þangað,“ mælti Feidías þóttalega til erindrekans
sem enn stóð gleiðfættur með hendur á hnjám. Hendurnar voru
64
www.mm.is
TMM 1999:1