Skáldskaparmál - 01.01.1990, Blaðsíða 212

210
Gunnar Harbarson
að ná fram skáldlegum áhrifum, til að hrífa áheyrandann og vekja kenndir hans.
Þetta verður einkum ljóst þegar orrustu- og kvenlýsingar eiga í hlut. Fegurð
náttúrunnar er hin þekkta, gefna stærð, sem skáldin geta gengið að vísri í
vitund áheyrenda sinna. Náttúran og tilfinningar tengdar henni eru forsendan
fyrir því að dróttskáld geti beitt náttúrulýsingum í þessu skyni í orustu og
kvenlýsingum. Ef áheyrendur skynjuðu ekki fegurð í náttúrunni missti þetta
marks. Af þessu verður ekki dregin önnur ályktun en sú að tilfinning fyrir
náttúrunni sé undirstaða fegurðarskynjunar þeirrar sem birtist í drótt-
kvæðunum. Þessi náttúruskynjun dróttkvæðanna er hins vegar undin úr
tveimur meginþáttum. Annar er stormurinn, hin hrikalegu og óblíðu náttúru-
öfl, hinn er birtan og þær stemningar sem henni eru tengdar. En sýn okkar á
þessa náttúruskynjun má enn skerpa með því að skyggna hana í ljósi þess sem
við sjáum þar ekki, bera hana saman við það sem síðar varð í íslenskum
skáldskap og þá tilfinningu fyrir náttúrunni sem þar kemur fram:
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum mart
muna hvort öðru að segja frá.