Glóðafeykir - 01.11.1974, Qupperneq 32

32
GLÓÐAFEYKIR
þorrablótunum. Þarna fór margt frani: Fyrirlestrar, uppleStrar, kór-
söngur, leiksýningar, íþróttasýningar og svo auðvitað dansinn. Nú
eru þorrablótin ekki orðin nema svipur hjá sjón, enda nóg af
skemmtunum um allar jarðir, kannski meira að segja fullmikið til
þess að fólk geti lengur skemnrt sér.
— Já, það breytist margt á langri leið. Er ekki skólabragur á Hól-
um t. d. orðinn nokkur annar en á fyrri árum þínum þar?
— Jú, hann hefur náttúrlega mikið breytzt. Og mér finnst nú
sannast að segja að sú breyting sé ekki til bóta, þó að það kunni að
þykja elliglöp. En þessi breyting er í rauninni eðlileg. Áður fyrr
komu nemendur yfirleitt rniklu þroskaðri í skólann, voru margir
um og yfir tvítugt. Fyrir mörgum var þetta eina skólagangan. Þeir
komu í skólann til þess að læra. Núna eru margir nemendur nýlega
fermdir. Ég er ekki viss um að þeir geri sér allir fyrirfram næga grein
fyrir því hvers eðlis námið er, og að það krefst ástundunar og reglu-
semi, eigi þeinr að notast að dvölinni í skólanum. En það neyðir
enginn þann ungling til þess að læra, sem ekki vill það. Og enn sem
fyrr geta þeir nemendur, sem það vilja, sótt sér lærdóm og þroska til
Hóla og ég efast ekki um, að þar séu á hverjum vetri margir ágætir
nemendur. Vonandi verður svo um langa framtíð að Hólar haldi
ekki aðeins stöðu sinni í þjóðlífinu, heldur eflist á alla grein. Og
ég tel það skyldu Skagfirðinga að stuðla að því að svo megi verða, —
og raunar allra Norðlendinga.
Og nú kemur hún Þyri í dyrnar og tilkynnir að matur sé til reiðu.
Frðibjörn rís á fæutr og strýkur gælandi hendi um orgel, sem stend-
ur upp við norðurvegginn.
— Ég fékk þetta í gær, segir hann og er auðheyrður ánægjuhreim-
ur á röddinni. Og vonandi fær hann enn um hríð að una sér við
orgelið sitt, þótt tónar þess hljómi nú ekki lengur undir Hólabyrðu.
Stuttur eftirmáli.
Friðbjörn á Hólum hefur löngum verið hlédægur maður. Hann
getur þess eigi í viðtalinu hér að framan, að honum voru falin rnarg-
vísleg enduruskoðunarstörf. Hann getur þess eigi, að hann sat fjölda
ára í stjórn Kaupfélags Austur-Skagfirðinga í tíð tveggja ef ekki
þriggja framkvæmdastjóra, — og á vafalaust margar minningar frá
starfinu þar. Hins var eigi að vænta, að Friðbjörn færði orð að því,
eins og mér er þó í Ijósu minni, að hann var á yngri árum íþrótta-
maður og ágætur glímumaður.
Magnús H. Gíslason,