Glóðafeykir - 01.11.1974, Blaðsíða 53

GLÓÐAFEYKIR
53
staði, og varð þess lítt vart, að þröng væri í búi; mun og eiginkona
hans, sem búin er bæði fyrirhyggju og dugnaði, hafa átt drjúgan
hlut að farnaði hans. Þrjú eru börn þeirra hjóna: Hulda, húsfr. á
Sauðárkr., Ólafur, póstmaður á Sauðárkróki og Guðrún, húsfr. í
Reykjavík.
Gísli Ólafsson var í minna meðallagi á vöxt, lítið eitt lotinn í herð-
um, andlitsfallið frítt, svipurinn margræður — fjarrænn og dreym-
inn á stundum, í annan tíma ljómandi af gleði og gáska. Hann var
mætavel greindur og sérstaklega fjölgefinn, gæddur næmri tónlistar-
gáfu, lék á orgel og var um skeið organisti í Bergstaðakirkju. Hann
var drátthagur í bezta lagi, hafði til að hera frábæra leik- og hermi-
gáfu, hafði rödd úr hvers manns barka og svipfar og látbragð marg-
breytilegt að sama skapi. „Gísli var gæddur frásagnargáfu svo af bar,
færði allt söguefni mátulega í stílinn svo áheyrilegra yrði. Því var oft
hin mesta skemmtun af samverustundum með honum“. (Hannes
Pétursson). Kvæðamaður var hann ágætur. Hann kom oft fram á
skemmtunum og gleðimótum, bæði á heimaslóðum og í höfuðstaðn-
um, sagði sögur, las upp ljóð, söng gamanbragi eftir sjálfan sig og
aðra. „En þótt hann væri gleðimaður og óragur í fjölmenni, hafði
hann langmest yndi af samræðum og fjöri í litlum hópi samvalinna
manna". (H. P.).
Kunnastur var þó Gísli af kveðskap sínum. Hann var landskunnur
hagyrðingur og skáld. Hann orti kynstrin öll af kvæðum og stökum,
og var að vísu eigi allt mikill skáldskapur, enda naumast til langlifis
ætlað. Bezt lét honum að yrkja undir alþýðlegum bragarháttum.
Hann var meistari ferskeytlunnar, enda stökur hans ýmsar í hvers
manns munni. Hann var ljóðrænn í hugsun og skáldskap. Hann orti
listagóð kvæði undir ferskeyttum hætti, þar náði hann lengst.
Gísli Ólafsson gaf út 6 ljóðabækur: Ljóð 1917, Nokkrar stökur
1924, Ljóð 1929, Heiman úr dölum 1933, Á brotnandi bárum 1944,
ogloks 1 landvari 1960. Hann naut lítils háttar skáldalauna „í viður-
kenningu þess, að ljóð hans og lausavísur voru á hvers manns vör-
um“. (Sr. Þ. St.).
5—6 síðustu árin var Gísli farinn að heilsu og söngurinn þagnað-
ur. En ljóð hans nokkur og stökur munu lengi tamar í munni.
Þóra Jóhannsdóttir, húsfr. í Stórugröf syðri á Langholti, lézt þ.
29. jan. 1967.
Hún var fædd að Halldórsstöðum á Langholti 5. nóv. 1903, dóttiy
Jóhanns, síðast bónda á Torfustöðum í Svartárdal vestur, Sigfússon-