Glóðafeykir - 01.11.1974, Síða 60

60
GLÓÐAFEYKIR
Eyjafirði Ólafssonar, og Geirlaugar Þórarinsdóttur á \reigastöðum
á Svalbarðsströnd.
}ón fluttist í bernsku með foreldrum sínum að Jökli og var þar
með þeim til 10 ára aldurs, er hann fór til
móðurbróðurs sfns í Hlíðarhaga norður
þar. Tæplega tvítugur flutti hann vestur
hingað til Skagafjarðar, að Glæsibæ í Stað-
arhreppi. Aftur hvarf hann norður á æsku-
stöðvar og dvaldist þar um stund. Enn fór
hann hingað vestur og aftur að Glæsibæ, en
þar var þá Jóhamies bróðir hans farinn að
búa. Þar kynntist hann konuefni sínu,
Guðrúnu Jónsdóttur, alsystur Zófoníasar í
Stórugröf, sjá Glóðaf. 1973, 14. h. bls. 78.
Þau giftust 1915. Voru í húsmennsku í
Glæsi-bæ fyrstu árin, en fluttu að Breið-
stöðum i Gönguskörðum 1919 og bjuggu þar 1 ár, í Steinholti hjá
Vík 1920—1925, fluttust þá til Sauðárkróks ogstóð þar heimili þeirra
upp þaðan.
Jón missti konu sína 1962. Þau eignuðust 4 börn og lifa 3 dætur:
Ólína, húsfr. í Hátúni á Langholti, Sigriður, húsfr. í Klambraseli
í Reykjahverfi norður, og Lilja, húsfr. á Sauðárkr.
Jón hafði jafnan nokkuð af skepnum og fór vel með; stundaði
annars verkamannavinnu, var og um skeið ökumaður með hest og
vagn eða sleða. Hann var vel verki farinn og mikill trúleiksmaður,
snyrtimaður frábær í starfi og vaudaði öll sín verk, svo að naumast
varð betur gert.
Jón Jóhannesson var með hæstu mönnurn á velli, frekar grann-
vaxinn, toginleitur, vel farinn að öllu. Hann var stilltur maður og
prúður, hógvær og hæglátur, jafnlyndur, geðtaminn til hlítar. Hlé-
drægur og heldur seintekinn, en hlýr og notalegur í umgengui.
Hann var um alla hluti traustur maður og vandaður, vel metinn
og vinsæll af samferðamönnunr og tnun engan hafa átt að óvildar-
manni.
Snorri Stejánsson, f. bóndi í Stórugröf á Langholti, lézt þ. 23. júní
1967.
Fæddur var hann á Páfastöðum á Langholti 23. des. 1878. For-
eldrar: Stefán bóndi Jónasson, bónda á Uppsölum í Svarfaðardal,
Rögnvaldssonar hreppstj. á Brekku í sönru sveit, Rögnvaldssonar, og
Jón Jóhannesson