Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.2005, Blaðsíða 69

Það er vert að veita því athygli að þegar Saltarinn er skoðaður sem heild
að þá er áberandi hve vægi lofsöngvanna eykst í síðari hluta hans. Sex síð-
ustu sálmamir eru allir lofsöngvar eða hymnar. Niðurlagið er magnað, 150.
sálmur:
Hallelúja.
Lofið Guð í helgidómi hans,
lofið hann í voldugri festingu hans!
lofið hann fyrir máttarverk hans,
lofið hann eftir mikilleik hátignar hans!
lofið hann með lúðurhljómi,
lofið hann með hörpu og gígju!
lofið hann með bumbum og gleðidansi,
lofið hann með strengleik og hjarðpípum!
lofið hann með hljómandi skálabumbum,
lofið hann með hvellum skálabumbum!
Allt sem andardrátt hefir lofi Drottin!
Hallelúja!
Sá eða sú sem tekur sér fyrir hendur að lesa sálmana í gegn og gerir það
reglulega mun fljótt komast að því hve ótrúlega vel þessir fornu sálmar tala
oft inn í aðstæður okkar á 21. öld.
Sálmur 121 sem pílagrímssálmur
Unnendur sálmanna eiga sér margir hverjir sinn uppáhaldsálm. Sjálfur hef
ég á stundum gert þá játningu að enginn sálmur sé mér kærari en Sálmur
121. Sá sálmur einkennist af miklu trúartrausti, sannfæringunni um að
vernd og varðveislu Drottins megi jafnt um daga sem nætur.
Flest bendir til þess að Sálmur 121 sé upphaflega pflagrímssálmur. Píla-
grímsferðir voru reglulega farnar til Jerúsalem eða Síonar, einkum eftir sið-
bót Jósía 621 f. Kr. Trúlegt er að sálmurinn sé eins konar ferðabæn, annað
hvort þegar haldið er að heiman í helgigöngu upp til Síonar eða þá heim frá
Jerúsalem að lokinni pflagrímsför þangað.
Fjöllin í kringum Jerúsalem vekja ótta ferðalangsins vegna vissunnar um
þær margvíslegu hættur sem þar gátu leynst. Pílagrímsgöngur að Skálholti
hafa verið famar frá Þingvöllum tvö undanfarin ár. Á áningarstöðum hefur
m.a. verið lesið úr Davíðssálmum og þar á meðal 121. sálmur. Hann hljóðar
svo:
67