Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1984, Side 198

196
MULAÞING
fallbyssunni á fætur annarri. Og ekki aðeins það, heldur var þeim
miðað beint í áttina til Fáskrúðsfjarðar.
Það var því ekki vanþörf á að við kæmum í tæka tíð. Arangurinn var
þó ekki annar en sá að skothríðinni var haldið áfram eins og ekkert
væri. Til allrar hamingju stóðst Fáskrúðsfjörður árásina og varð þetta
engum að meini.
Nú hófust friðsamlegar dansglettur, en skipslæknirinn tók myndir af
öllum veislugestunum. Myndirnar voru vel teknar af áhugaljósmyndara
að vera, og sýna þær boðsfólkið glatt og ánægt. Því miður fylgja þær þó
ekki hér með lesendum til gleði og fróðleiks. En nú var komið að lokum
gleðskaparins og kvöddumst við með miklum virktum.
Á uppstigningardag söng ég aftur heilaga messu um borð í herskipinu
og borðaði eins og áður miðdegisverð með liðsforingjunum.
Herskipið kom þrisvar sinnum til Fáskrúðsfjarðar. Meðan skipið lá í
höfn var tækifærið notað til þess að efna til skemmtilegra útreiða. Eg
fékk oftast einhvern af góðhestum ræðismannsins eða verslunarstjór-
ans. Enginn þeirra var fóðurþurfi. Þeir þörfnuðust miklu fremur ær-
legrar hreyfíngar, einkum fákar verslunarstjórans. Það er því alveg
óþarfí að aumkast yfír blessaðar skepnurnar eins og systir Elisabeth
gerir í frásögn sem hún birti í vikublaðinu okkar og á að öðru leyti allt
hrós skilið. Sjálfsagt hefur grein þessi verið ætluð til birtingar. Ritstjór-
inn hefur vafalaust viljað gleðja lesendur sína, en þó einkum meðsystur
hennar og yfírboðara, með því að láta þessa frásögn hennar á þrykk út
ganga.
Meðan á öllu þessu stóð unnu systurnar störf sín í kyrrþey og af sama
eldmóði og áður. Til þessa hafa þær hjúkrað tíu sjúklingum. Einn þeirra
þjáðist af giktveiki, annar hafði beinbrotnað, sá þriðji hafði höggvið í fót
sér. Hinir voru slæmir fyrir brjósti.
Síðustu sjúklingarnir voru brottskráðir átta dögum áður en við fórum
frá Fáskrúðsfírði. Þessa daga notuðu systurnar til þess að ganga frá öllu
fyrir brottförina. Auk þess notuðu þær tímann til þess að fara tvisvar til
útreiða. Hafði sóknarpresturinn, sem á heima um fímmtán kílómetra
frá kaupstaðnum, margsinnis boðið þeim að koma til sín í heimsókn.1
Á mánudagsmorgni biðu þeirra fimm reiðhestar því að klerkur hafði
einnig boðið ræðismanninum, konu hans og mér að vera með í þessari
1 Hér er átt við prestinn á Kolfreyjustað við norðanverðan Fáskrúðsfjörð. Þar sat um
þessar mundir séra Jónas Pétur Hallgrímsson (1846-1914), ættaður frá Hólmum í
Reyðarfirði. Hann lauk prestsnámi 1871 og fékk Kolfreyjustað 1884 þar sem hann var
prestur til æviloka.