Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1988, Page 113
ARMANN HALLDÓRSSON
Skyggn og látinn
Veturinn 1916 var Sigfús Sigfússon um tíma við barnakennslu í Kjóls-
vík hjá Guðmundi Magnússyni og Friðbjörgu Jónsdóttur við að segja
til elstu börnum þeirra. Hann stundaði kennsluna vel, kenndi myrkr-
anna á milli eftir áramótin. Á kvöldin sat hann við skriftir, og Magnús
Guðmundsson nemandi hans telur að hann hafi þá verið að fást við
Drauglu, þ. e. III. hefti þjóðsagna sinna, sem gefið var út á Seyðisfirði
1925. Stundum las hann draugasögur upphátt fyrir fullorðna fólkið, en
börnin máttu ekki heyra. Hann bannaði það.
Þessar skriftir voru ekki teknar út með sældinni, því að Sigfús var
mjög myrkfælinn. Hann hræddist að fara út til að kasta af sér vatni á
vökunni, lét sig þó hafa það, en stundum gekk hann afturábak inn
aftur, hörfandi undan sýnum sem bar fyrir hann eða áhrifum úr þeim
dularheimi sem hann var handgenginn.
Einu sinni kom kona nokkur í heimsókn. Hún var að tala við Sigfús
og fór vel á með þeim þangað til hún spurði hann um hvað hann væri
gamall. Þá reiddist hann mjög. „Ætlarðu að voga þér að segja að eg
sé gamall! Það er enginn gamall nema djöfullinn." Seinna gaf hann
Friðbjörgu þá skýringu að aldrei ætti að nota þetta orð í sambandi við
menn, það ætti að segja aldraður.
I Kjólsvík var þrepbaðstofa hólfuð í þrennt og eldhúsið í miðpartin-
um, þar var eldavél og bekkur með skáp undir. I skápnum var m. a.
kökustaukur. Eitt sinn bar svo við að Kristján sonur þeirra hjónanna,
þá ársgamall eða svo, fór að skæla. Varla hefur Friðbjörg farið að
atyrða ómálga barnið, en þó sagði Sigfús sem staddur var í eldhúsinu
þegar þetta gerðist: „Vertu ekki að atyrða drenginn, hann sér það sem
við sjáum ekki. Það munu vera mannafylgjur.“ Sigfús festir síðan sjónir
á kökustauknum í skápnum undir bekknum (sem líklega hefur verið
hurðarlaus) og mælir fram: „Það munu koma hér gestir í kvöld, og þá
þarft þú að taka fram staukinn.“