Þjóðmál - 01.09.2009, Síða 10

8 Þjóðmál HAUST 2009
Jóhannessyni sterkum böndum . Þá veittu
félög tengd Björgólfsfeðgum um 16 milljóna
styrki, félög tengd Ólafi Ólafs syni 14
milljóna styrki og félög tengd Ágústi og Lýði
Guðmundssonum sömu leiðis 14 milljóna
styrki, en Kaupþing, stærsti styrk veitandinn,
tengist bæði Ólafi og þeim bræðrum .“
Í því andrúmslofti, sem nú ríkir í
þjóðfélaginu og mótar umræður í stjórn-
málum og fjölmiðlum, leitast margir við að
strika yfir þennan þátt í sögu útrásaráranna,
það er að Samfylkingin og Baugsmenn
töldu valdamenn Sjálfstæðisflokksins í stríði
við auðmennina og fyrirtæki þeirra .
Ólafur Ragnar Grímsson orðaði þetta
svo í ávarpi sínu frá Bessastöðum 1 . janúar
2004, þegar hann var að búa sig undir
framboð sitt sumarið 2004:
„Hvernig ætlum við að tryggja að arður-
inn af heimsvæðingu viðskiptanna skili sér
hingað heim og komi öllum til góða? Hver
verður hlutur íslensks almennings í hinum
mikla auði sem nýju athafnaskáldin eru að
skapa? Hvað er í senn sanngjarnt og vænlegt
til árangurs í framtíðinni?
Svörin munu ráða miklu um þróunina og
höfum í huga að opnun hagkerfisins er þess
eðlis, hvort sem okkur líkar betur eða verr, að
fyrirtækin geta einfaldlega flutt heimkynni
sín, skattskyldu og þjóðþrifaframlög til
annarra landa ef tökin eru hert um of hér
heima . En fyrirtækin þurfa líka að skilja að
miklum árangri fylgja ríkar samfélagslegar
skyldur og ábyrgð .“
Þegar Ólafur Ragnar varar við því, að
„tökin“ séu „hert um of hér heima“ á „nýju
athafnaskáldunum“ og fyrirtækjum þeirra, er
hann að snúast til varnar fyrir út rásar vík ing-
ana gegn Davíð Oddssyni og félögum . Það
er greinilegur samhljómur milli þessara orða
Ólafs Ragnars og þess sem Ingibjörg Sólrún
sagði í Borgarnesi nokkrum mánuðum áður .
Ólafur Ragnar lét síðan til skarar skríða í þágu
Baugs gegn Davíð og co . í fjölmiðla málinu
vorið 2004 og gekk þar í flokkspólitískt lið
með Sam fylkingunni og vinstri-grænum .
Hann fór síðan á svig við þingræðisregluna í
lok janúar 2009, þegar hann heimilaði þessum
flokkum að mynda minnihlutastjórn .
II .
Með þessa sögu í huga er furðulegt að fylgjast með því, hvernig tekist hefur
að móta það andrúmsloft í þjóðfélaginu
eftir bankahrun, að Sjálfstæðisflokkurinn
undir forystu Davíðs Oddssonar hafi lagt sig
sérstaklega fram um að hygla auðmönnum
og fyrirtækjum þeirra . Sjálfstæðismenn hafi
hlaðið undir þessi fyrirtæki og veitt þeim
brautargengi, þótt augljóst væri, að víða
væri pottur brotinn, eins og best hafi komið
í ljós í hruninu . Nú sé ekki nóg að kalla
alla auðmennina fyrir rétt sem sakamenn
heldur skuli sökin jafnframt færð yfir á
Sjálfstæðisflokkinn .
Að umræður séu á þessu stigi um það bil
ári eftir að íslenska bankakerfið hrundi til
grunna ber þess vott hve yfirborðsmennska
ræður hér miklu . Í sjálfu sér má telja
eðlilegt, að pólitískir andstæðingar
Sjálfstæðisflokksins reyni að nýta sér hinar
gjörbreyttu aðstæður til þess að koma höggi
á flokkinn . Viðleitni til þess tók að grafa um
sig innan Samfylkingarinnar strax haustið
2008, eins fram kemur í bréfi Ingibjargar
Sólrúnar Gísladóttur til Geirs H . Haarde
frá New York, sem ég ræði í umsögn minni
um bækur varðandi hrunið á öðrum stað
hér í þessu hefti Þjóðmála .
Hið nöturlega við framgöngu Sam-
fylk ingarinnar frá því í október 2008 til
janú arloka 2009 var tvöfeldni hennar í
garð Sjálfstæðisflokksins og þó sérstaklega
Geirs H . Haarde, forsætisráðherra . Við
ríkisstjórnarborðið var látið í veðri vaka,
að samstarfið um úrlausn hinna brýnu
mála væri gott og heiðarlegt, en á bakvið
tjöldin var unnið að því að skapa ný
ríkisstjórnartengsl við vinstri-græna og fá