Þjóðmál - 01.09.2009, Síða 30

28 Þjóðmál HAUST 2009
F . Thoroddsen sem ber hinn hnyttna og
grípandi titil: Íslenska efnahagsundrið –
Flug eldahagfræði fyrir byrjendur .
Sjálfstæðisflokkurinn og hrunið
Íbókinni Sofandi að feigðarósi er nokk-uð dökkri mynd varpað fram af Sjálf-
stæðisflokknum og þá ekki síst fyrrver andi
formanni hans, Davíð Oddssyni . Telur
höf undur að þeim manni megi kenna um
flest það sem aflaga fór á síðustu árum og
þá ekki síst eftir að sá og hinn sami tók við
embætti seðlabankastjóra árið 2005 . Slíkur
söngur lætur vel í eyruum Þorvaldar, enda
er óbeit hans á Davíð Oddssyni alþekkt
og hafa pistlar hans í Fréttablaðinu oftar
en ekki fjallað um það hversu illa hinn
síðarnefndi hefur leikið þjóð sína . Hefur
sú afstaða Þorvaldar m .a . birst í því er
hann tók undir orð Sigurðar Einarssonar,
fyrrverandi bankastjóra Kaup þings, og
hvatti til rannsóknar á því hvort forysta
Seðla bankans hefði lekið upp lýsingum um
bank ann til fjölmiðla og þá um leið brotið
landslög (Fréttablaðið 26 . febrúar 2009) .
Í gagnrýni sinni tekur Þorvaldur einnig
undir þau orð Ólafs Arnarsonar að hrun-
ið hafi í raun ekki stafað af „glanna skap
útrásarvíkinga“ heldur miklu fremur orðið
að veruleika vegna „sjúklegs ástands“
Sjálfstæðisflokksins, svo vitnað sé til orða
Ólafs . Þegar Þorvaldur hefur vitnað til
þessara orða og lýst þeim sem þunga miðju
bókarinnar, tekur hann til við það ósmekk-
lega viðfangsefni að draga í efa heilindi
og starfsheiður Tryggva Gunnars sonar,
umboðsmanns Alþingis, en hann situr eins
og kunnugt er í þeirri nefnd sem Alþingi
skipaði og hefur með höndum rannsókn á
bankahruninu . En hvaða með öl um beitir
Þorvaldur í því skyni . Jú, í ljósi þess að
ástand Sjálfstæðisflokksins er „sjúklegt“ og
var þess valdandi að hér fór allt í kaldakol,
er ekki hægt að treysta manni sem á
unglingsárum sat í stjórn Heimdallar, félags
ungra sjálfstæðismanna í Reykjavík, nánar
tiltekið á árabilinu 1973–75 . Svo sjúkt er
ástand flokksins og þar með þjóðarinnar
allrar, að mati Þorvaldar, að menn sem
eitt sinn hafa tekið þátt í stjórnmálastarfi
á vegum fyrrnefnds flokks, jafnvel fyrir
meira en þrjátíu árum, eru algjörlega ófærir
um að sinna störfum sínum af heilindum
og trúmennsku . Því verði að kalla til
erlenda sérfræðinga sem ekki séu algjörlega
samdauna því kerfi sem allt hafi lagt í rúst
og nánast tekist að kenna grandalausum
útrásarvíkingum um herlegheitin um leið .
Í lokahluta greinar sinnar bendir Þorvald-
ur einnig á hina miklu ábyrgð Sjálfstæð is-
flokksins á öllu því sem aflaga hefur farið
hér á landi á síðustu árum . Í umfjöllun
sinni um bók Jóns F . Thoroddsen segir
hann m .a . að hún reki: „hagsögu síðustu
ára í samhengi við liðna tíð . Bókin lýsir
hlutverki fjölmargra, sem koma við sögu
bankanna, og nefnir nöfn .“ Því skal þó
haldið til haga að þessi hagsaga hefur ekki
að geyma eina einustu neðanmálsgrein og
því síður heimildaskrá . Hvernig slík bók
geti með góðu móti rakið hagsögu síðustu
ára, hlýtur flestum að vera fyrirmunað
að skilja . Þá er einnig rétt að halda því til
haga, í ljósi þess að Þorvaldur segir bókina
„nefna nöfn“, að Hörður sá sem vísað er til
á bls . 67 og gegndi eitt sinn starfi forstjóra
hjá Eimskipafélaginu er Sigurgestsson en
ekki Sigurgeirsson og framkvæmdastjóri
Samtaka fjármálafyrirtækja heitir alls ekki
Friðjón heldur Guðjón, þó rétt sé farið með
föðurnafnið í það skiptið (bls . 61) . Hægt er að
gera þá lágmarkskröfu til sagnaritara, jafnvel
þeirra sem skrifa um hagfræði og viðskipti,
að þeir fari rétt með nöfn þeirra manna sem
þeir sjálfir telja aðalleikara sögu sinnar .
Í fyrrnefndum lokahluta greinarinnar er
öllu púðri eytt í að spyrða saman Bjarna
Benediktsson, núverandi formann Sjálf-
stæðis flokksins, og Hannes Smárason, hinn