Þjóðmál - 01.09.2009, Síða 86

84 Þjóðmál HAUST 2009
Höfundur kallar bresku hryðjuverkalögin
„neyðarlög“ og lýsir skilningi á þeirri
ósvinnu að beita þeim gegn Íslendingum
vegna þess sem hann kallar „sögusagnir“
um stórar millifærslur úr íslensku bönk -
unum frá London .
Undir millifyrirsögninni, þar sem
höfund ur spyr, hvort ríkis stjórn Íslands hafi
leyft, að gögn um yrði eytt, segir höfundur,
að eftir setningu íslensku neyðarlaganna
hafi stjórnendur gömlu bankanna
fengið að „starfa óáreittir . . . svo
dögum og vikum skipti“ . Þá hafi
vinir þeirra og sam starfsmenn verið
„í aðstöðu til að eyða þeim gögnum
sem þeir vildu . Þeir sem til þekkja
fullyrða að það hafi verið gert .“
Höfundur vegur að endurskoð-
enda skrif stofum á þennan veg:
KMPG, PriceWaterhouseCoopers og Deloitte
hófu rannsókn hver á annarri um hvort
eitthvað hefði verið gruggugt við störf hinna
í aðdraganda hrunsins . Því miður hafa ekki
margir trú á hlutleysi rannsóknar þar sem
starfstétt í einu landi rannsakar sjálfa sig .
Á sömu blaðsíðu (123) og alið er á þessum
grunsemdum er birt mynd af mér og þessi
texti:
Ennþá undarlegra var val Björns Bjarnason-
ar, fyrrverandi dómsmálaráðherra, á mönn-
um til að rannsaka bankana en hann réði
feður lykilstarfsmanna tveggja helstu útrásar-
fyrirtækjanna, FL Group og Exista, til starf-
ans . Valtý Sigurðsson, ríkssaksóknara, réði
hann til að rannsaka hrunið . Sonur hans,
Sigurður Valtýsson, var framkvæmdastjóri
Exista . Þá átti Bogi Nilsson líka að rannsaka
málin, en sonur hans er Bernhard Bogason,
einn af framkvæmdastjórum FL Group og
fyrrverandi yfirmaður skattasviðs KPMG á
Íslandi . Þá var tengdasonur Björns Bjarna sonar
lykilstarfsmaður hjá Novator, fjár fest ingafélagi
Björgólfs Thors, og ábyrgur fyrir stórum
stöðutökum á móti íslensku krónunni .
Ísland er lítið land og til þess að unnt sé
að skoða eitthvað geta frændur og vinir ekki
verið að þvælast fyrir ef niðurstöðuna á að
taka alvarlega . Það er því óhætt að fullyrða
að þeir sem fyrrverandi ríkisstjórn réð í
upphafi til að rannsaka bankahrunið tengdust
allir liðunum þremur í hinni íslensku „úr-
valdsdeild“ viðskipta .
Þegar ég las þetta, áttaði ég mig á því, hvers
vegna höfundur hafði ekki birt heimildaskrá .
Hann hafði einfaldlega ekki haft
fyrir því að kynna sér heimildir
heldur helgaði tilgangur hans
meðalið, það er að sýna fram á
réttmæti þeirra orða í formála
sínum, að ríkisstjórn Geirs H .
Haarde hefði „kennt“ alþjóðlegu
fjármálakrísunni um ástandið hér,
þegar það hefði í raun verið henni
og íslenskum fjármálafurstum
að kenna . Ríkisstjórnin hefði „hrökklast“
frá, þegar hið rétta var, að Ingibjörg Sólrún
heimtaði, að Jóhanna Sigurðardóttir yrði
forsætisráðherra .
Helst má skilja höfund á þann veg, að við
Valtýr Sigurðsson og Bogi Nilsson hefðum
allir verið að „þvælast fyrir“ því, að rann sókn
ákæruvaldsins á bankahruninu væri unnt að
taka alvarlega vegna skyldleika eða tengda
okkar við starfsmenn fjármálafyrirtækja .
Hið rétta í þessu máli er eftirfarandi:
Hinn 14 . október 2008 ritaði ég Valtý
Sigurðssyni, ríkissaksóknara, bréf, þar sem
ég staðfesti ákvörðun Valtýs um, að hann
mundi hafa forystu um gerð skýrslu um
stöðu og starfsemi íslenskra peninga- og
fjármálastofnana auk aðdraganda hinna
miklu umskipta, sem orðið hefðu í rekstr-
in um . Markmiðið var að draga upp heild-
ar mynd af stöðunni, þ . e . afla stað reynda
um starfsemi bankaanna Glitnis hf .,
Landsbanka Íslands hf . og Kaupþings hf .,
útibúa þeirra og fyrirtækja í þeirra eigu,
tilfærslu eigna, einkum á síðustu mánuðum
starfseminnar í þeim tilgangi að kanna hvort