Skagfirðingabók - 01.01.2016, Qupperneq 23

KAUPMANNSHJÓNIN Á SAUÐÁRKRÓKI
23
suður í líkhús við Gamlaspítala. Hún
var í kvenfélaginu og lagði þar málum
lið, bæði með vinnu og fjármunum.
„Málskrafskona var hún engin,“ sagði sr.
Gunnar Gíslason í útfararræðu, „en hún
hélt á hugðarefnum sínum af meðlaginni
háttprýði og hógværð en þó með festu,
og á tillögur hennar var alla jafna
hlustað, enda fundu þær það, konurnar
allar, að þær voru fram bornar af góðum
hug og góðum málefnum til framdráttar
og styrktar.“ Guðrún tók einnig þátt
í störfum félags sjálfstæðiskvenna á
Króknum og var einn stofnfélaga þess.
Milli hennar og Magnúsar bróður hennar
var einkar kært alla tíð. Magnús „reyndist
systur sinni og heimili hennar fádæma
vel og ber vott um einstakan manndóm
og drenglyndi,“ segir Kári Jónsson.
Guðrún átti orgel eins og áður sagði og
spilaði á það, einkum þegar búðin var
lokuð því að hljóðbært var í húsinu og
hún vildi ekki trufla búðarfólkið. Hún
spilaði minna seinni árin og ekkert undir
ævilokin. Hún meiddist á hægri hendi,
skar sig við sláturgerð og fékk blóðeitrun
í sárið sem olli því að höndin varð henni
stirðari á nótnaborðinu. Hún hélt hins
vegar sinni fallegu söngrödd fram eftir
aldri og raulaði oft lög við vinnu sína.
Einhvern tíma á stríðsárunum var þeim
Haraldi boðið í fína veislu á Hótel
Tindastóli hjá hernum. Mikið stóð til
og Marlene Dietrich söng fyrir soldátana
og gestina. Maturinn var góður, sagði
Guðrún, „en hún söng ekkert sérstaklega
vel.“ Í Skagafirði voru menn góðu vanir
þegar söngur var annars vegar. Enda
var þetta ekki Marlene Dietrich eftir
því sem Friðþór Eydal segir í bók sinni
Hersetan á Ströndum og Norðurlandi
vestra, 2015. Söngkonan kom hér við í
september 1944 á leið frá Grænlandi til
Evrópu og söng fyrir hermenn í Keflavík
og Reykjavík. Þetta haust voru nær allir
hermenn farnir frá Norðurlandi. Hitt er
annað mál að leik- og söngkonur sem
skemmtu hermönnum komu oft fram í
gervi sem líktist Marlene Dietrich og þær
sungu lögin hennar; léku t.d. ákveðin
atriði úr kvikmyndum hennar til þess að
koma áheyrendum betur á sporið (bls.
79).
Hermenn komu oft í búðina til
Haraldar og hann gat sprokað við þá.
Enskur hermaður kom nokkuð reglulega
í búðina, Charles að nafni, Sjarles eins
og hann var kallaður. Hann kom ekki til
að versla, heldur til að fá að vélrita bréf
á forláta þýska ritvél sem Haraldur átti
og var af Mercedes gerð. Hún var lengi
til í búðinni og stundum notuð, einkum
við skriftir jólakorta. Charles fékk að
vera í friði á kontórnum, en fór ekki til
síns heima fyrr en Guðrún hafði gefið
honum kaffi og kökur.
Guðrún var í saumaklúbbi með
vinkonum sínum og segja má að klúbb-
arnir hafi verið tveir, eldri og yngri,
sbr. myndir bls. 29. Þessar konur voru
vinkonur hennar og sérstök vinátta ríkti
milli hennar og Stefaníu Arnórsdóttur,
konu Sigurðar Sigurðssonar sýslumanns.
Guðrún átti margar góðar vinkonur
syðra eftir dvöl sína þar og skrapp suður,
kannski einu sinni á ári til þess að hitta
þær, en stundum skaust einhver þeirra
norður til þess að rækta vináttuna og hún
var traust. „Afi og amma voru ákaflega
umtalsfróm,“ segir Einar Kristinn „og
mig rekur ekki minni til að þau hafi
hallmælt nokkrum manni. Sjálfum
varð mér það einu sinni á að segja um
gamla konu að hún væri ljót. „Nei, Einar