Skagfirðingabók - 01.01.2016, Page 31

KAUPMANNSHJÓNIN Á SAUÐÁRKRÓKI
31
þetta og önnur slík viðvik var hann
fámáll heima við. Sama máli gegndi um
Guðrúnu. Hún kom stundum niður í
búðina með brúna innkaupatösku sem
hún átti og tíndi í hana eitt og annað.
Haraldur lét svo sem hann sæi það
ekki. Síðla dags, gjarnan þegar farið
var að skyggja á vetrartíð, fór hún með
töskuna og gaf fólki það sem í henni var;
hún vissi hvar þörfin var brýnust. Hún
var einkar artarleg við skyldfólk sitt og
venslamenn. Þegar Haraldur Friðriksson,
bróðursonur Haraldar, fór til Rússlands
að læra kvikmyndagerð þá lét hún prjóna
handa honum peysu, vettlinga, sokka og
nærföt og senda honum. Einar Kristinn
Guðfinnsson segir fallega frá þessum
eðlisþáttum Guðrúnar og Haraldar:
„Ég hef hitt marga á lífsleið minni sem
hafa sagt mér sögur af því þegar amma
og afi gaukuðu að þeim ýmsu smálegu
úr búðinni eða létu senda góðgerðir á
heimili þeirra sem lakar stóðu. Sjálfur
kynntist ég þessu og við Haraldur bróðir
minn. Þegar amma vissi af ferðum
okkar með Páli Sveinbjörnssyni og síðar
Hafsteini Hannessyni með olíubílnum
fram í sveitir, átti amma það til að taka
okkur afsíðis og biðja okkur fyrir pakka
á tiltekna bæi sem hún taldi að á þyrftu
að halda. Hún brýndi það fyrir okkur að
láta ekki á neinu bera en bað okkur að
ná tali af húsfreyjunni svo lítið bæri á og
færa þessar góðgerðir sem við vissum svo
sem aldrei hvað innihéldu.“
Það var hljóðlátur erill í versluninni,
aldrei fum eða fát. Allir rosknir
Króksarar muna eftir þeim Haraldi
eða Bjarna hverfa niður brattan stiga
í kjallara og birtast síðan aftur með
varning í höndum, koma aftur upp í
ljósið. Haraldur er hvíthærður í mínu
Guðrún og Haraldur í dyrum á húsi sínu um
eða upp úr 1960.
Haraldur og Kári Jónsson sem vann í búð-
inni um sjö ára skeið milli 1950 og 1960.