Skagfirðingabók - 01.01.2016, Side 32

SKAGFIRÐINGABÓK
32
minni, langleitur, augun stór og andlitið
æðabert, hann var sléttleitur og fíngerður
og grannur, í meðallagi á hæð, ræðinn við
kúnnann, hvort sem hann var barn eða
burðugur bóndi, kíminn við krakkana;
„heillin mín,“ sagði hann við okkur. Í
mínu minni er hann jafnan í vesti eða
hnepptri jakkapeysu, enda lítið skjól
fyrir hafgolu og norðanþræsingi þarna á
kambinum.
Kári Jónsson var nágranni Haraldar
og Guðrúnar og vann um skeið í
búðinni. Hann segir í minningargrein:
„Haraldur Júlíusson var í ríkum mæli
búinn þeim kostum, sem prýða góðan
verzlunarmann. Hann var harðduglegur
og sístarfandi frá morgni til kvölds,
hygginn í innkaupum, þó djarfur, ef
því var að skipta. Hann gerði sér að
meginreglu að standa í einu og öllu við
allar skuldbindingar gagnvart þeim,
sem hann skipti við. Hann naut því
óskoraðs trausts þeirra, sem af honum
höfðu einhver kynni. Orð hans jafn-
gildu undirskrift. En það var fleira en
trúverðugleiki Haralds, sem laðaði fólk að
verzlun hans. Lipurð hans og greiðvikni
var viðbrugðið. Hann var einstakt
prúðmenni í framgöngu og háttum, í fari
hans varð eigi „fordild fundin . . . og á
slíkum verða eigi auðveldlega höggstaðir
fundnir,“ sagði Sigurður skólameistari í
ræðu um Rúnu í Barði, systur hans, og
á það eins við um Harald. Hann vann
„með gleði, en ekki með andvarpan“,
var einstaklega lipur og fumlaus við
afgreiðslu, viðmótið alltaf vinhlýtt og
glatt og gamanyrði á vör. Slík framkoma
aflaði og verzlun hans slíkra vinsælda,
að eindæma mun hér um slóðir. Þeir
eru ótaldir, sem leituðu ráða og aðstoðar
Haralds, þegar erfiðleikar steðjuðu
að. Hann rétti mörgum hjálparhönd,
en gerði það svo hljóðlega, að jafnvel
nánustu samstarfsmenn hans vissu ekki
fyrr en e.t.v. löngu síðar. Samúð hans
með þeim, sem minna máttu sín eða
áttu í stundar erfiðleikum, var honum
eðlislæg og því uppgerðarlaus; allt hjal
um hjálpfýsi hans var honum ógeðfellt.“
Hér mælir maður sem þekkti vel til mála
og gamlir Króksarar taka undir hvert
orð. Haraldur átti trausta viðskiptavini
sem héldu tryggð við hann. Rögnvaldur
Jónsson vegaverkstjóri tók út allan kost
fyrir flokkinn sinn, þann sem fékkst hjá
Haraldi, síldarbátar sömuleiðis og ekki
langt að sækja matarkassana þar sem þeir
lágu við Gömlubryggju.
Margir unnu í búðinni hjá Haraldi,
lengur eða skemur. Börnin hans komu
þar bæði við sögu og Bjarni tók síðan
við rekstrinum og er enn að. Vagn
Kristjánsson („sem var eins og bróðir
okkar“ segir María), Jens Eriksen,
Halldóra Jónsdóttir, Jón Gamalíelsson
og Lovísa Hannesdóttir komu við sögu,
Kári Jónsson kom þar til starfa árið
1950 og vann búðinni í sjö ár. Meðal
annarra starfsmanna má nefna Sóleyju
Skarphéðinsdóttur frá Gili, Nönnu
Sæmundardóttur frá Bessastöðum, Vil-
hjálm Egilsson og síðar Öldu dóttur
hans, Jón Orm Halldórsson og Pálma
Rögnvaldsson frá Marbæli og síðan
barnabörnin, svo nokkrir séu nefndir.
Stefanía Jónasdóttir var mörg ár við
störf í búðinni eftir að Bjarni tók við
rekstrinum.
Haraldur vakti yfir búðinni, var þar
bæði seint og snemma. Þau Guðrún
fóru aldrei í sumarfrí, það orð var ekki
í orðaforðanum. Þau skruppu norður
á Akureyri að heimsækja Maríu og