Skagfirðingabók - 01.01.2016, Page 52

SKAGFIRÐINGABÓK
52
Loks er að nefna kvæði Gunnars Einars-
sonar á Bergskála sem hann orti til
Haraldar sjötugs 14. febrúar 1955:
Ég rétti þér, vinur minn, hlýja hönd,
þó heiðar og fjöll séu' á milli
því anda vorn fjötra engin bönd,
hann alfrjáls svífur um höf og lönd,
þig glaðan og heilan ég hylli.
Sjötugur ertu, en ítur og knár
með æskunnar glaðværð á vörum.
Hvað sakar þó máluð sé héla á hár?
fyrst heiðbirta leiftrar um enni og brár
og syngjandi glaðværð í svörum.
Þér hamingjudísin var gjöful og góð
og greiddi þér leiðina farna.
Gjöfin sú besta er göfuglynt fljóð
– glæsileg kona við hlið þína stóð –
og ástríki indælla barna.
Virðing þú hlýtur og þakkir hjá þjóð
og það er sú eign er ei svíkur.
Og þér verður ellin svo ástrík og góð
sem átt í meðbræðra hjörtum sjóð
af hlýju og hamingju ríkur.
Öll er þín skapgerðin örugg og hrein,
þín ævileið sýnir það gengin.
Þökk fyrir störfin, – þín brautin sé bein,
og bjart verði kringum hinn ágæta svein,
sjötuga, síunga drenginn.
Gunnar og Haraldur voru góðvinir, hann
kom ár hvert í desember í búðina, lagði
inn rjúpur og tók út vörur til jólanna;
leit inn oft endranær til að skrafa við
Harald á kontórnum.
XI
HARALDI er svo lýst í Skagfirskum
æviskrám: „Haraldur var einn af eftir-
minnilegustu borgurum Sauðárkróks
á sinni tíð. Óskoraðar vinsældir hans
voru hafnar yfir dægurmál, stétt og
stjórnmálaskoðun. Hann var meðal-
maður á hæð, en grannur, kvikur á fæti
og ólgandi af starfsfjöri, en þó prúður;
jarphærður og gráeygur, svipmikill og
ekki smáfríður en heiður á svip.“ Kári
Jónsson bætir því við að hann hafi verið
skapmaður, en stýrði lund sinni vel.
Enginn sá Harald Júlíusson fuðra upp
í bræði. Hann var jafnan hófstilltur.
Heima við var Haraldur hljóðlátur og
hægur og varði mestöllum tíma sínum í
búðinni eða á kontórnum að fást við þau
störf sem hlóðust á hann og greint er frá
hér að ofan. Hann lifði regluföstu lífi og
var eiginlega alltaf á kontórnum, segja
börnin hans. Þau sáu hann aldrei skipta
skapi. „Og það hygg ég“ segir Björn
Daníelsson, „að starf hans og líf hafi
yfirleitt verið farsælt og hann hafi lent á
réttri hillu, – aldrei öðru vísi í mínum
augum en jafnlyndur og glaðlyndur,
heiðarlegur og vildi ekki vamm sitt vita
– og ætlast til að aðrir séu áþekkir.“ Á
heimilinu var aldrei rætt um viðskipti.
Slíkar samræður fóru fram á kontórnum.
Langtímum saman sat Haraldur við
skrifborðið sitt á kontórnum og þetta
skrifborð á sér sögu. Það er traustlegt,
brúnt að lit og á báðum endum þess
og bakatil á borðplötunni eru um 5 cm
háar en mjóar bríkur til þess að pappírar
rynnu ekki niður á gólf, en borðið var
upphaflega um borð í ms. Lauru, líklega
í káetu skipstjóra. Skipið strandaði
við Skagaströnd árið 1910 og einhver