Skagfirðingabók - 01.01.2016, Qupperneq 63

HREYSTIVERK Á HOLTAVÖRÐUHEIÐI
63
greiðamaður mesti og neitaði engum
ef hann var beðinn að taka með pinkil
suður. Grind var á þaki bílsins, ekki
vönduð og illa fest. Mansi hafði hlaðið
talsverðu á toppinn, m.a. var þar kjöt af
hálfu folaldi, rjúpur og hangikjöt sem
átti að færa kunningjum og vinafólki í
Reykjavík.
Leifur kom strax auga á að varadekk
vantaði og hafði orð á. Mansi taldi
það í lagi, þeir þyrftu ekkert varadekk.
En Leifur var ekki sáttur, sótti dekk
undan jeppa sínum og skrúfaði á
varadekksfestinguna aftan á bílnum
„sem betur fór“, sagði Leifur þegar hann
rifjaði síðar upp þessa ferð. Mansi lét
gott heita og síðan var ekið úr hlaði
Stansað var á Sauðárkróki. Þar bættist
enn við farangurinn og hleðslan jókst
á toppgrindinni. Taldi Mansi síðar við
yfirheyrslu að þar hefði verið a.m.k. 100
kílóa farmur. Þetta leist Leifi ekkert á.
Jóhannes Hansen flutningabílstjóri var
þá að fara suður áætlunarferð og Leifur
sagði við Mansa að bíllinn þyldi ekki
þessa hleðslu, bað hann blessaðan að
setja kjötið á bílinn hjá Jóa, hann skyldi
borga undir flutninginn. Mansi vildi það
ekki og svo lögðu þeir af stað.
Allt gengur samkvæmt áætlun og segir
ekki af ferðum þeirra fyrr en kemur í
Staðarskála. Þar er stansað og þeir taka
sér hressingu. Eins og fram hefur komið
var Gísli stórvaxinn maður og hafði fram
til þessa „húkt í keng í framsætinu“ eins
og hann orðaði það. Er þeir koma út eftir
stansinn segir Gísli við Leif: ,,Greyið
lofaðu mér að vera pínu afturí svo að ég
geti rétt úr löppunum.“ Leifur samþykkti
þetta óðara og Gísli fór afturí, skorðaður
milli ullarpoka og gat teygt fæturna fram
á milli sætanna. Leifi var það minnisstætt
að hann hefði bókstaflega hlaðið farangri
kringum Gísla, m.a. voru þar pokar með
ullarlyppum sem væntanlega voru efst á
staflanum og héldu mjúklega að Gísla.
Svo er allt tilbúið og ekið af stað.
Á Holtavörðuheiði var hiti rétt undir
frostmarki. Hafði snjóað í logni og gert
2–3 tommu þykkt föl sem þjappaðist á
veginn undan umferðinni og olli hálku.
Bíllinn var keðjulaus en Mansi ók gætilega
og allt gekk slysalaust yfir heiðina. Löng
brekka er niður af heiðinni sunnan
megin og neðarlega í Heiðarsporðinum
var brú yfir Norðurána, um 170 metrum
ofar en núverandi brú. Þar var víð beygja
að brúnni en brekkuhallinn orðinn
mjög lítill. Líklegt er að brekkan niður af
heiðinni hafi aukið hraða bílsins meira
en hæfilegt var í hálkunni. Mansi taldi
sjálfur að bíllinn hefði verið á 30–40
km hraða er hann kom að beygjunni, en
Halldór Þorleifur á Miklabæ.
Ljósmyndasafn HSk.