Skagfirðingabók - 01.01.2016, Side 82

SKAGFIRÐINGABÓK
82
Þetta var eini ein-
staklingurinn sem ég
fékk lán hjá á þessum
vetri. En þetta er nú
útúrdúr frá aðalefninu.
Veturinn leið og
tíminn þokaðist áfram
við kulda, sult og seyru
og stundum hálfgert
hundalíf.
Þegar kom fram á
síðari hluta vetrar, mig
minnir í aprílbyrjun,
fór ég að finna til
magnleysis. Ég varð
skíthræddur við þetta
og hélt ég væri að fá
einhverja pest svo ég
fór til læknis. Lækn-
irinn skoðaði mig
vandlega og tók blóð-
prufu. Að lokinni rannsókn sagði hann
að ég yrði að hafa hvíld og kjarngott
fæði. Ég sagði honum sem var, að próf
færu senn að byrja og þeim mætti ég ekki
sleppa. Hann yppti bara öxlum og svaraði:
„Ég ræð yður til að hugsa ekki um próf
að svo stöddu.“ Ég fór svo heim í stofu
mína, ekki erindi feginn. Auðvitað vissi
ég sjálfur hvað bagaði mig, auðvitað var
það skortur. Hvað átti ég nú til bragðs að
taka, fá lán, en hver vildi ganga í ábyrgð
fyrir öreiga skólastrák, óþekktan í viðbót?
Þá var eins og hvíslað væri að mér: „Farðu
til skólastjóra,“ og til hans fór ég og bað
hann að skrifa á víxil fyrir mig. Ég held
að ég hefði ekki getað beðið nokkurn
annan mann að gera þetta. Ég var alveg
að drepast úr uppburðarleysi og feimni
meðan ég stundi upp erindinu, ekki af því
að ég væri feiminn við séra Magnús, það
var ég aldrei frá fyrstu kynningu, heldur
hitt að mér fannst að ég
næstum vera að drýgja
glæp með þessu atferli
mínu. Ekki stóð á
séra Magnúsi að skrifa
á víxilinn, það taldi
hann alveg sjálfsagt,
spurði mig aðeins hvað
ég vildi hafa hann
háan. Ég sagði honum
að ég hefði ekkert til
að lifa af til vors og þá
upphæð þyrfti ég að fá
og samstundis var hún
komin á víxilinn.
Þessum grófu [minn-
inga]brotum er nú
lokið og þegar ég rifja
þetta upp úr minnis-
bók minni og hugsa
um alla þá örðugleika
sem ég átti við að stríða, verða þeir nú
smámunir einir. Ég iðrast ekki eftir að hafa
soltið þennan tíma til þess að fullnægja
þrá minni, ekki beint vegna þess að hafa
öðlast kennararéttindi, heldur vegna þess
að frá þessum tíma á ég mínar kærustu
og gleðiríkustu endurminningar sem
ætíð hlýja mér um hug og hjarta. Þessar
minningar eiga ekki rætur í danssölum
eða í kvikmyndahúsum höfuðstaðarins,
heldur í skólalífinu sjálfu. Í sambúð og
kynningu elskulegra bekkjarsystkina og
undir handleiðslu afburða kennara, svo
sem Sigurðar Guðmundssonar síðar skóla-
meistara, Jónasar Jónssonar frá Hriflu,
doktors Ólafs Dan., og síðast en ekki
síst gullið sjálft, séra Magnús Helgason
skólastjóri. Framgangsmáti hans, mannúð
og hlýja gerðu alla þá sem í návist hans
voru að meiri og betri mönnum. Blessuð
sé minning hans.
Magnús Helgason
skólastjóri Kennaraskólans.
Eigandi: Minjasafnið á Akureyri HEB 0343.