Skagfirðingabók - 01.01.2016, Síða 93

SJÓFERÐ Á SINDRA Í MAÍ 1922
93
sjó sléttir örskamma stund. Svo var hér.
Næsti stórsjór kom á gaflhornið hinum
megin og slétti að nokkru í lestinni.
Þetta bjargaði skipinu. Sá sjór á sömu
síðu hefði hvolft því. Ekki var viðlit að
gera við skemmdir í þeim veðurofsa sem
var, en stýriskeðjunni komum við saman
við illan leik. Nú var sigling hafin til
lands. Hefur sjálfsagt öllum verið ljóst
að landvar þurfti að nást, hvað sem það
kostaði.
Jónas stýrimaður tók nú við ábyrgðar-
mestu stöðunni um borð, stýrinu.
Baldvin skipstjóri var yngri maður og
fyrsta flokks dekkmaður, bæði lipur-
menni og harðgerður eftir því. Það var
bæði öryggi og ánægja að sjá nú Jónas,
þetta mikilmenni og góðmenni, nota
sína löngu reynslu og þekkingu til að
halda þessu flaki ofansjávar. Jónas kunni
verkið, sem hann var kenndur við, og
kunni það af því að hann hafði snert á
því áður.
Eins og áður er sagt var skansinn af
Sindra milli vanta, styttur allar brotnar
við dekkið. Þetta var ekki svo hættulegt
meðan Sindri lá á bakborða, en þegar
hann kom yfir á stjórnborða, þá fóru
styttugötin í kaf við hverja báru. Það
þurfti því að dæla heldur knálega.
Eitthvað mun dælan á Sindra hafa
verið klikkótt því það mátti svo heita
að enginn maður næði upp í hana sjó
vandræðalaust nema Þorvaldur. Hann
var því sjálfkjörinn við hennar ágæti, lenti
því í mínum verkahring að ná sjónum er
hella varð í dæluna til að byrja með. Þó
sjór væri nógur bæði utanborðs og innan
þá var ekkert þægðarverk að handsama
hann, var yfirsjón ein að nokkur maður
fór óbundinn að því verki. Þetta hafði
þó lánast. Alla þessa nótt dældum við
á klukkustundar fresti. Sjónum náði
eg alltaf á sama stað við afturvantinn,
hélt mér í vantinn með vinstri hendi en
sökkti fötunni í sjóinn með hægri. Þegar
eg halaði fötuna inn hafði eg stag úr
vantinum á milli handleggjanna þar til eg
náði taki á fötunni með hægri hendi, en
þá um leið greip eg vinstri handar takið
um vantinn, beið svo lags að skjótast
fram með stýrishúsi að dælunni. Þessu
lýsi eg svo nauið vegna þess að þessi
sömu tök notaði eg alltaf þegar eg var við
þetta verk. Voru fálmtök sitt á hvað óþörf
og hættuleg, forðaðist eg þau. Það var í
einni þessari fötuferð, eftir að farið var að
sigla. Eg var búinn að ná sjónum og hala
fötuna að mér svo eg hélt henni í hægri
hendi, en um vantinn með þeirri vinstri
og leit til lags. Sá eg þá afar mikinn sjó
ríða að skipinu, en vegna þess að eg hafði
grúft yfir fötunni andartak, sá eg ekki
sjóinn fyrr en of seint til þess að sleppa
fötunni og halda með báðum höndum.
Það hafði blætt nokkuð úr hendinni af
skurði þeim er áður er frá sagt og ekkert
var fyrir gert í þessum umsvifum. Kann
það vera að máttur hafi verið minni í
hendinni af því. Sjór þessi sleit mig af
vantinum, senti mér á stýrishúsið, fór
eg með sjónum fram með því, sömu
götu og svo oft áður þessa nótt, yfir
skipið framan við stýrishús og út hinum
megin, en kom ekki við hjá mínum kæra
Þorvaldi eða hans ágætu dælu. Svo var
sjór þessi þykkur að Þorvaldur, sem hélt
sér nálægt mótorhúsi, sá olíuspjör fara
hjá sér í sjónum, en ekki manninn. Þeir
sem voru í stýrishúsi sáu að maðurinn
var horfinn og vissu þá hvert.
Skipinu var rennt um leið upp í
vindinn. Þá sáu menn færi dragast út af
skipinu, tóku í það, fundu þeir að eitthvað