Skagfirðingabók - 01.01.2016, Síða 94

SKAGFIRÐINGABÓK
94
var við færi þetta og eftir andartak sáu
þeir manninn. Var færið vafið um vinstri
hönd hans nákvæmlega á sama hátt og er
menn keipa á færafiski. Eg var þar með
innbyrtur af félögum mínum og hafði
lítið drukkið. Eg hef heyrt þess getið ef
menn eru við drukknun að þeir sleppi
ekki taki. Þetta reyndist þannig með
mig, eg kom upp með fötuna aftur, hafði
ekki sleppt af henni taki, en með færið
sem vafið var um vinstri hönd mína er
annað mál.
Þegar þessi sjór kom á skipið, sem tók
mig út, þá var færið hvergi nálægt mér
og mér óaðvitandi fyrr en félagar mínir
tóku mig inn og sögðu mér hvernig því
var brugðið um hönd mína. Færi dróst
aldrei út af skipinu í þessum garði nema
í þetta sinn. Á því höfðum við sterkar
gætur, skrúfunnar vegna. Þó hún gengi
ekki hefði hún þvælt færadrasli um sig,
hefði því verið til að dreifa. Um þetta
atvik og önnur þvílík eru ávallt skiptar
skoðanir. Sjálfur hef eg aldrei verið í
neinum vafa um að færið var látið í hönd
mína eftir að eg var hrokkinn út og mér
óaðvitandi með öllu, en hvaða afl þar var
að verki læt eg hvern um að dæma eftir
sínum geðþótta. Í sjónum leið mér vel og
eg er óviss að dauðdagi minn verði mér
léttari en þó hann hefði þarna orðið,
en þessi tildrög og önnur slík hljóta að
geymast og gleymast aldrei.
Þegar eg var nú aftur kominn til
félaga minna gátu þeir ekki dulið gleði
sína að heimta mig heilan frá helju.
Baldvin skipstjóri fór með mér niður í
káetuna því hún var nær. Þar fór eg úr
hverri spjör og í koju skipstjóra. Sýndi
hann og allir mínir félagar mér mikinn
innileik. Ekkert gat eg fengið volgt ofan
í mig og lítil skjólföt. Ef einhver föt voru
þurr um borð voru þau fram í lúkar eða
niður í lest í koffortum; þangað var ekki
farið fyrr en í höfn. Í káetunni leið mér
verst í þessum garði, það var alls staðar
hráslagalegt og blautt, aðgerðarleysið
varð til þess að lúinn lamaði orku mína,
þó gat eg með engvu móti sofnað. Í
þessum hugleiðingum sá eg trollarastakk
Jón Guðbrandsson
í Saurbæ.
Ljósm.: HSk. Vis. 8716.