Skagfirðingabók - 01.01.2016, Blaðsíða 95
SJÓFERÐ Á SINDRA Í MAÍ 1922
95
af Jónasi, hann hékk í horni káetunnar
við stigann. Eg tók hann og lagði hann
á kojustokkinn hjá mér. Jónas hafði sagt
við mig einu sinni um nóttina þegar við
vorum tveir einir: „Við skulum hugsa
til Guðs, Jón minn, þessi nótt er okkar
síðust.“ „Það skulum við gera, Jónas,“
var svar mitt, „en lát þú ekki fleiri heyra
þetta en mig.“ Þessi orð sagðist Jónas
síðar skulu muna mér á meðan hann
lifði. Eg hafði ráðlagt stýrimanninum,
sem var búinn að vera skipstjóri tugi
vertíða, eg nítján ára strákhvolpur
sem ekkert kunni, hafði ráðlagt
mikilmenninu Jónasi Sigfússyni. En svo
ætlaði eg að láta athafnaleysi, vosbúð og
kulda ná lamandi tökum á sjálfum mér.
Nei, aldrei, aldrei skyldi það ske. Eg
þreif blautu fötin við kojustokkinn, tók
ullarfötin úr þeim og lét þau sér, í þeim
og trollarastakk Jónasar skyldi líf mitt
selt því verði sem orkan leyfði ef Sindri
strandaði, það áttu flestir von á að fyrir
myndi koma.
En Sindri náði höfn farsællega vestur
á Patreksfirði. Ánægðir en þreyttir nutu
menn hvíldar næstu dægur. Svo fóru að
berast fréttir úr landi. Enn vantaði fjögur
skip sem voru þessi: Maríanna og Aldan
frá Akureyri, Samson frá Siglufirði og
Hvessing frá Hnífsdal. Þessar fréttir
komu sem reiðarslag yfir alla, ekki síst þá
sem nýsloppnir vóru úr heljargreipum.
Sennilega hafa þeir betur rennt grun að
því er hafði gerst, en hinir sem ekki vissu
eins um þann stórsjó og veðurofsa er
fylgdi þessu veðri. Í lengstu lög vonuðu
menn þó að þessi skip hefðu komist inn
á þær hafnir sem ekki var símasamband
við, en þegar dagarnir urðu að vikum
þá urðu menn að trúa þeirri staðreynd
að sjórinn hafði í þetta sinn tekið eina
sína stærstu blóðfórn. Það var eins og
þetta þunga áfall þjappaði mönnum
saman fyrst á eftir, skoðanamunur hyrfi,
sjálfsálit minnkaði, en í þess stað sáu
menn hið litla peð sem maðurinn er í
hamförum náttúrunnar.
Baldvin Þorsteinsson skipstjóri frá Stóru-
Hámundarstöðum.
Einkaeign.