Skagfirðingabók - 01.01.2016, Qupperneq 115

SIGLUFJARÐARSKARÐ OG STRÁKAVEGUR
115
Vegur ruddur og hugað
að frekari vegabótum
VEGUR YFIR Siglufjarðarskarð var illfær
hestum fram um 1880 en þá var búið
að ryðja götu fyrir menn og hesta yfir
Skarðið og leiðin þannig gerð greiðfærari,
eins og áður er fram komið. Efst á fjallinu
er þunn klettabrík, sem einhvern tíma
hafði verið brotið í skarð eða dyr í gegn
og leiðin þannig gerð fær. Þessar dyr
voru látnar halda sér þótt þröngar væru.
Þegar þessi ruddi vegur var kominn var
póstleiðin lengd til Siglufjarðar en áður
hafði póstur ekki farið nema að Hofsósi.
Þessi vegaframkvæmd olli tímamótum í
sögu Siglufjarðar.4
Aðal hvatamenn þessarar vegabótar
voru Snorri Pálsson (1840–1883) versl-
unarstjóri á Siglufirði og Einar B. Guð-
mundsson (1841–1910) á Hraunum
í Fljótum. Snorri var 2. þingmaður
Eyfirðinga árin 1875–1879 og líklega
honum að þakka, að vegurinn var að öllu
leyti kostaður af Landssjóði, einkum á
árunum 1880–1882. Við lagningu veg-
arins var tekið tillit til snjóalaga þannig
að hann yrði nothæfur sem lengstan
tíma ársins.5
Menn fóru snemma á tuttugustu
öld að huga að vegabótum yfir Skarðið
og mun hinn mikli síldarútvegur á
Siglufirði hafa ýtt þar á. Segja má að
síldarævintýrið svokallaða á Siglufirði
hafi hafist árið 1903, þegar Norðmenn
hófu aftur síldveiðar hér við land, en þeir
stunduðu þær á seinni hluta nítjándu
aldar við Austfirði og í Eyjafirði. Árið
1969 hvarf norsk-íslenski síldarstofninn
af miðunum og töldu menn að um
ofveiði hafi verið að ræða.6
Snjóhreinsun úr Skarðinu áður en farið var að sprengja.
Jón Víðis. Ljósmyndasafn Vegagerðarinnar.