Skagfirðingabók - 01.01.2016, Síða 133

SIGLUFJARÐARSKARÐ OG STRÁKAVEGUR
133
dyrunum, kollar sitt hvorum megin við
það og olíuvélin til hliðar við dyrnar.
Neysluvatn var tekið úr nálægum læk
og leitt heim eða því safnað í tunnu væri
ekki hægt að komast í læk. Útikamar var
settur stutt frá skúrunum.
Engin bað- eða þvottaaðstaða var
í skúrunum en menn náðu sér í heitt
vatn úr pottunum hjá ráðskonunni og
þvoðu sér upp úr vaskafati. Dýnur voru í
kojunum en menn höfðu með sér rúmföt
eða svefnpoka. Skúrana hirtu menn sjálfir.
Vegagerðin greiddi starfsmönnum
matarpeninga, en nægðu þeir ekki
þurftu menn að greiða mismuninn til
mötuneytisins. Væru ráðskonur nýtnar
dugðu matarpeningarnir en fyrir kom að
þeir entust ekki.
Búðir Friðgeirs Árnasonar voru innan
við Mánárskriður, utan við Kóngsnefið,
eins og áður er getið, en vinnubúðir
Jóhanns Lúðvíkssonar voru fyrst utan
við Heljartröð, næst á Þúfnavöllum,
síðan við Máná og síðast út við Engidal.
Innsýn í baráttuna um vegafé
GREIN SEM NEFNIST Vegaáætlun og
Strákavegur er í blaðinu Mjölni 24. apríl
1964. Þá er enn tekist á um skiptingu fjár
til vegamála og búið að leggja fram á þingi
rammaáætlun, þar sem fram kom hversu
miklu fé skyldi varið til þjóðvega og hve
miklu til viðhalds og nýbygginga. Menn
biðu í ofvæni á Siglufirði eftir niðurstöðu
þeirra hrossakaupa, sem áttu eftir að fara
fram á Alþingi um skiptingu fjárins. En
tíðindamenn blaðsins höfðu hlerað að
Vegamálaskrifstofan mælti eindregið með
því, að unnið yrði fyrir nokkrar milljónir
um sumarið við vegagerðina vestan
Strákafjalls.38
Dalaseti og Herkonugil á miðri mynd. Til vinstri sér inn í Engidalinn.
Ljósm.: Jón Dýrfjörð.