Skagfirðingabók - 01.01.2016, Qupperneq 137

SIGLUFJARÐARSKARÐ OG STRÁKAVEGUR
137
er mjög breytilegt. Á Almenningum er
giljótt, vegfyllingar miklar, jarðvegur
leirblandinn og nokkuð grýttur. Þegar
rigningar voru, óðst jarðvegurinn upp
og varð að eðju, sem erfitt var að vinna
í og hemja.
Í Mánárskriðum var mjög bratt og náði
skriðan alla leið fram á sjávarklappir. Í
þeim var unnið sumarið 1963. Klöpp var
víða undir skriðunum og þurfti mikið að
sprengja til að koma veginum fyrir. Að
því verki var þannig staðið að fyrst var
lausu grjóti rutt með ýtu frá klöppinni
og síðan borað fyrir sprengiefninu.
Tveir hamrar voru notaðir. Með öðrum
þeirra unnu Gísli Víðir Björnsson (f.
1947) frá Framnesi og Guðmundur
Sveinbjörnsson (1914–2004) frá Sölva-
nesi, en með hinum Sveinn Árnason
(f. 1945) frá Brúnastöðum og Halldór
Hartmannsson (f. 1942) frá Þrasastöðum
í Stíflu. Boraðar voru tuttugu til fjörutíu
holur, fimm metra djúpar beint niður
í bergið. Það var slæmt verk og höfðu
menn hvorki rykgrímur né eyrnahlífar.
Voru menn hvíldir eftir fimmtán mín-
útur. Holurnar voru síðan fylltar með
sprengiefni, tengdar saman og síðan í
sprengihnallinn. Gísli Gunnarsson, sem
sá um loftpressuna, tengdi túpurnar. Páll
Þórðarson (f. 1947) frá Stóragerði leysti
hann af um tíma. Ekki máttu starfsmenn
ýta á hnallinn. Til þess var Friðgeir
Árnason verkstjóri sóttur. Mottur voru
ekki lagðar yfir áður en sprengt var og
fór grjótgusan víða, jafnvel fram í sjó ef
vel var hlaðið og þurfti því að hafa allar
gætur á, er sprengt var. T.d. var öllu fé
smalað úr hlíðinni, væri það talið vera
of nærri. Þegar sprengt var kúrðu menn
í vari bak við klettanibbu í 150 til 200
metra fjarlægð frá sprengjusvæðinu.
Eitt sinn voru þeir nafnarnir Gísli
Gunnarsson og Gísli Víðir Björnsson
risnir upp eftir sprengingu, á leið til
baka, og kom þá steinn ofan úr loftinu,
sem hafði farið hátt og skall niður á
milli þeirra. Ef hann hefði lent á öðrum
Unnið að vegagerð ofan við Dalabæ út með
fjallinu Dalaseta sumarið 1964. Til hægri
sést í skúr ráðskonunnar og tjald sem verkfæri
voru geymd í en kamarinn stendur nokkru
neðar.
Ljósm.: Gísli Víðir Björnsson.
Hér eru menn að bora fyrir sprengiefni í
Herkonugili vorið 1964.
Ljósm.: Svavar Jónsson.