Skagfirðingabók - 01.01.2016, Síða 150

SKAGFIRÐINGABÓK
150
og svo var hún líka notuð í sneiðingnum
í Mánárskriðunum til að hreinsa það
sem hrunið hafði á veginn um veturinn.
Mulningurinn var settur ofan á veginn
vestan við ræsið á Máná. Við verk þetta
kom fyrir að maður fékk fyllur á sig og
varð stundum að bakka nokkuð tæpt.
Eftir þetta verkefni fór ég að vinna með
TD-18 vélinni með Gísla Gunnarssyni.
Vinnufélagi hans hafði hætt og ég var
tekinn í hans stað til reynslu. Stuttu eftir
að ég byrjaði að vinna með Gísla varð
hann óvinnufær vegna bakveiki og ég var
eftir það einn með vélina.“51
Það var ekki heiglum hent
að vinna út við Strákagöngin
HJALTI PÁLSSON ræddi við Ragnar
Björnsson (f. 1945) frá Hólum í febrúar
2016 um vinnu hans í Strákavegi.
Hann segir svo frá: „Ég var þarna í
sprengingaflokki út við göngin að
vinna sumarið 1966, frá því í júní
fram í september. Skúli Ferdinandsson
(f. 1945) var þarna um tíma og Björn
Friðrik (f. 1941) bróðir minn. Gísli Rafn
Ísleifsson (1927–2008) var verkstjóri,
hafði áður unnið í Búrfelli.
Þarna vorum við bara með lofthamra
til að bora með. Við stóðum þannig
að þessu að byrjað var á að fara með
járn dálítið upp í klettana og það fest
tryggilega. Síðan voru bundnir í það
kaðlar sem við héngum í með loftborana.
Þetta var alveg djöfullegt fyrst, en svo
komst það upp í vana. Járnin voru
sterk. Við vorum fjórir og skiptumst
á með borinn. Stundum reyndum við
að taka skorpur og svo fórum við inn í
skúrinn, þar sem sprengiefnið var geymt
og hvellhetturnar. Það var kaffiskúrinn
Vélskóflan við ræsið á Mánánni sumarið 1964. Eiríkur situr á timburstaflanum lengst til
vinstri. Næstur er Gestur Pálsson. Á móti situr Trausti Valdimarsson og Valdimar Stefánsson
liggur með hendur undir hnakka.
Ljósm.: Svavar Jónsson.