Skagfirðingabók - 01.01.2016, Qupperneq 186

SKAGFIRÐINGABÓK
186
lengur að glíma við hræ sem ekki eru
ofanjarðar. Þá er agnið einnig torsóttara
hröfnum, sem oft eru aðgangsharðir, ef
mestur hluti þess er niðri í vatni. Einnig
hef ég borið út hrossakjöt, fugla- og
jafnvel hnísukjöt. Getur allt þetta reynst
nothæft.
Fyrstu veturna eftir að ég reyndi þetta
lá ég oftast í snjóhúsum. Hilltist ég þá til
að grafa þau inn í stórar skaflahengjur.
Mér gafst þetta oft vel, en snjóhús eru
köld og lykt finna refir betur þaðan en
frá jarðhúsum, því ekki getur maður
byrgt sig inni í snjóhúsum af því að
snjórinn í skotauganu frýs ef frost er
eða það sem augað er byrgt með verður
samfrosta við snjóinn umhverfis. Verður
því að hafa skotaugað opið, en það eykur
bæði kulda og dýrin finna lykt af manni
ef nokkur gola er. Þó hef ég skotið 10
refi í tómstundum mínum á einum vetri
úr snjóhúsi.
Oft er gaman að liggja fyrir tæfu að
vetri til á heiðbjörtum nóttum þegar
tunglskin er. Og skal ég segja hér eina
sögu til gamans.
Eitt sinn hafði ég borið út kindarskrokk
við Gauksstaðaá í Skefilsstaðahreppi. Áin
rennur frá suðri til norðurs á þeim stað
sem agnið var. Hafði ég það á vesturbakka
árinnar og að nokkru leyti niður í ánni.
Snjóhús hafði ég grafið í hengju austan-
vert árinnar, andspænis agninu. Áin var
auð í miðjunni og taldi ég það kost, því
þá voru minni líkur til að lágfóta gengi
um þeim megin sem snjóhúsið var. Ég
forðaðist að koma vestur fyrir ána er ég
gætti að agninu, því það er óþarfi að sýna
tæfu að verið sé að hnýsast í æti hennar.
Eftir nokkurn tíma byrjuðu refir að éta
ætið og virtist mér að vera mundi fleiri en
einn að verki. Ég beið nú góðs veðurs og
fékk ég ósk mína uppfyllta von bráðar.
Ég fór nú af stað með föggur mínar, en
þær voru: gæruskinn að sitja á, gærupoki
til þess að smeygja fótum í, náði hann
upp fyrir hné. Þá hafði ég og strigapoka
til að hlúa að mér, kaffi á hitabrúsa og
byssuna. Mér fylgdi maður af næsta bæ
sem byrgði mig inni.
Eftir að ég hafði skriðið inn í húsið og
búist þar um stakk hann stórt snjóstykki
og fyllti það alveg út í opið sem ég
skreið inn um. Tróð ég svo snjó í allar
rifur innan frá, gjörði svo dálítið gat á
miðju snjóhnaussins svo ég sá til agnsins
og nokkuð kringum það, einnig upp til
hlíðarinnar vestan við ána. Eftir það fór
fylgdarmaður minn heim, en ég reri í
sæti mínu og beið.
Eftir klukkutíma fór að bregða birtu.
Mér hefur virst að dýr gangi oft að agni
Gunnar Einarsson á Bergskála, ungur mað-
ur og heilskyggn.
Einkaeign.