Skagfirðingabók - 01.01.2016, Síða 187

REFAVEIÐAR AÐ VETRI
187
Veiðiklóin Gunnar á Bergskála með byssuna um öxl og yrðling í fangi. Vorið 1932 varð hann
fyrir slysi á greni við Hólssel á Skaga þegar byssulásinn bilaði og koparpatróna hljóp aftur úr
byssunni og braut kinnbein hans. Gunnar missti auga en skaut eftir sem áður og bar augnlepp
jafnan síðan.
Ljósm.: HSk. Vis. 8796.
í ljósaskiptunum og um það bil sem
fulldimmt verður, þó er þetta misjafnt.
Ég hef vitað refi ganga að agni um hádag,
hef þó einnig vitað til að þeir ganga ekki
að agni fyrr en síðari hluta nætur, jafnvel
undir morgun. Nokkuð held ég þetta
fari eftir því hvað dýrin sækja langt að
til ætisins. Einnig tel ég það geta breytt
nokkru ef dýrið veiðir eitthvað, t.d.
rjúpu eða annað á leið sinni að agninu.
En þetta er nú útúrdúr.
Jæja. Ég sat og beið. Alltaf dimmdi
meir og meir. Svo hvarf síðasta dags-
skíman. Ekki bólaði á neinum dýrum.
Nú fór skin tungls og stjarna að lýsa,
allt varð svo ævintýralegt, þessi gulföli
bjarmi sem er ekki hægt að lýsa læddist
yfir náhvítan snjóinn umhverfis mig.
Leiftrandi norðurljós köstuðu flögrandi
skini yfir auðnina við og við svo bjart var
sem um dag. Í hlíðinni á móti leiftruðu
alls konar skyndimyndir sem komu og
fóru. Stundum liðu gráir eða dökkir
skuggar yfir snjóinn, myndir skýjanna
sem liðu um geiminn fyrir hógværri
kvöldgolunni. Áin raulaði lágróma lagið
sitt þar sem hún streymdi milli skaranna
áleiðis til sævar. Ekkert rauf þessa
fjallaþögn nema lágvær niður árinnar.
Snjókornin næst mér leiftruðu og lýstu
eins og perlur eða eðalsteinar við skin
mána og stjarna. Þetta sýnir hinn íslenski
vetur þeim sem vilja sjá og hafa augu sín
opin.
Mér leið dásamlega. Ég sat og beið.
Inni í húsinu var hálfrökkur, en þessi