Tímarit Máls og menningar - 01.02.2011, Side 21

A ð l e s a T í m a n n o g va t n i ð
TMM 2011 · 1 21
Inn í hugans neind
kemur nóttin
eins og nafnlaus saga.
Og nekt þess, sem er
týnir nálægð sín sjálfs
út í nætur og daga.
Einnig hér er dimmt yfir heiminum. Hugurinn er tómur, í honum ríkir
nótt og nafnleysi. Firringin er alltumlykjandi og fær afar eftirminnilega
og átakan lega mynd: „Og nekt þess, sem er / týnir nálægð sín sjálfs / út
í nætur og daga.“ Getur öllu napurri mynd af sjálfsfirringu okkar tíma
en þessa, að allt týni ná lægð sjálfs sín? Segi menn svo að Steinn Steinarr
yrki ekki heimspekileg ljóð!
Nokkur fríljóð
Fjórtánda ljóð Tímans og vatnsins er mikil listasmíð. Það er einnig
lýsandi dæmi um ljóð sem býr til sinn eigin veruleika, fjallar um
veruleika sem ekki var til áður en ljóðið var ort, og varpar ljósi á eðli
slíkra ljóða. Að forminu til er það eindregið fríljóð. Hrynjandin er
tilbrigðarík og einkar áhrifa mikil. Orðið áhrif er reyndar lykilorð í
sambandi við ljóð sem þetta, því aðferð þess miðar öll að því að vekja
hughrif. Til þess er ýmsum brögðum beitt.
Tíminn og vatnið 14
Sólskinið,
stormurinn,
hafið.
Ég hef gengið í grænum sandinum
og grænn sandurinn
var allt í kring um mig
eins og haf í hafinu.
Nei.
Eins og margvængjaður fugl
flýgur hönd mín á brott
inn í fjallið.
Og hönd mín sökkur
eins og sprengja
djúpt inn í fjallið
og sprengir fjallið.