Tímarit Máls og menningar - 01.02.2011, Qupperneq 54

H a u k u r I n g va r s s o n
54 TMM 2011 · 1
sem á hlýddu en Andri Snær notaði líka tækifærið til að hvetja skólaskáld
til dáða um leið og hann dró upp líflegar myndir af því frjóa umhverfi
sem hann hafði lifað og hrærst í innan veggja Háskólans í námi sínu í
íslenskum bókmenntum. Samtíða honum í námi voru m.a. Bergsveinn
Birgisson, Hugrún Hrönn Kristjánsdóttir, Ármann Jakobsson og Sig-
tryggur Magnason sem öll hafa látið að sér kveða á bókmenntavett-
vanginum – fyrr eða síðar. Ef til vill er það alltaf tilfinning þeirra sem
hyggjast fylgja í kjölfarið að Paradís sé fyrir bí þegar þeir mæta á svæðið.
Að minnsta kosti spurði sá sem hér skrifar sig að því þegar hann hóf sitt
háskólanám í kringum 2000 hvort allt væri fallið í gleymsku og dá í þeim
sælureit skáldskaparins sem Andri Snær hafði lýst. Skáldin virtust í öllu
falli fara huldu höfði á skólalóðinni og kviksögurnar sem bárust manni
til eyrna um skáldin gerðust á öðrum vettvangi og hljómuðu gjarnan
eins og útilegumannasögur; Steinar Bragi fór um bari hinna kjaftandi
stétta og seldi bækur sínar Svarthol (Nykur 1998) og Augnkúluvökva
(Nykur 1999) og það þótti meðmæli með bókunum að þýskur stúdent
á Gamla garði átti að hafa ærst eftir að hafa lesið þær; Ísfirðingurinn
Eiríkur Örn Norðdahl sást á vappi, skreflangur og horaður eins og
gíraffi og ráku menn upp stór augu hvar sem hann fór um, sagan sagði
að hann borðaði eitt hrísgrjón í morgunmat, tvö í hádegismat og þrjú
í kvöldmat; loks fór sögum af dularfullum manni sem hefði hafið nám
í myndlist við Konunglegu akademíuna í Kaupmannahöfn en ákveðið
að leggja penslinum og sæti nú á lestrarsal gamla Landsbókasafnsins og
endurskoðaði íslenska bókmenntasögu upp á eigin spýtur.
Síðastnefnda skáldið var Ófeigur Sigurðsson: „Haustið 1998 ætlaði
ég að láta draum minn um að verða myndlistamaður rætast. Ég og
félagi minn skelltum málaratrönunum okkar á þakið á Lödu sem ég
átti á þessum tíma og keyrðum til Seyðisfjarðar þaðan sem við sigldum
með Norrænu til Kaupmannahafnar. Við vorum í undirbúningsnámi
fyrir Konunglegu Akademíuna sem ég stefndi á. Við tókum virkan
þátt í myndlistarlífinu en þegar við vorum komnir inn í þennan heim
blöskraði mér rosalega því mér fannst hann svo yfirborðslegur. En ég
misskildi hann líka því það var ákveðinn barnaskapur að halda að þetta
mingl og þessi tengslamyndun á opnunum sópaði í burtu öllu listrænu
og því sem skipti máli. Þetta varð að minnsta kosti til þess að ég hætti
í náminu í janúar, kom mér á einhverjar bætur og brá mér með lest til
Prag þar sem ég lagði lokahönd á ljóðabók sem ég hafði verið að vinna
að í mörg ár. Áður en ég fór út hafði ég verið eitt ár í íslensku í Háskól-
anum og orðið þess áskynja að ég var ágætlega að mér í Íslendingasögum
og miðaldabókmenntum en mjög illa í samtímabókmenntum. Þegar ég