Tímarit Máls og menningar - 01.02.2011, Qupperneq 58

H a u k u r I n g va r s s o n
58 TMM 2011 · 1
spurningar um það hvort setja megi samasemmerki milli hans sjálfs og
ljóðmælandans: „Já, það má að því leyti að löngunin eða angistin og þráin
eftir botninum var til staðar en hún var það ekki nema þegar ég steig inn
í ljóðheiminn. Ég bjó á Laugaveginum á þessum tíma og mér fannst oft
svo stutt frá stúdentalífinu niður í rónalífið á Kaffi Austurstræti, mér
fannst stundum að það munaði bara nokkrum skrefum að maður endaði
þar – það má segja að ég hafi staðið á þröskuldinum. En ég var í mjög
klassískri leit, spurði mig: hvar er vitneskjuna að finna? Ég var að safna
reynslu og þetta er það sama og ég var að lýsa með formið, ég vildi ekki
að nein reynsla væri mér framandi, ég vildi vita hvaða leiðir menn færu í
lífinu og hvers vegna. Ég fór í heimspeki í Háskólanum af sömu ástæðu,
ég fór ekki til að sækja prófgráðu heldur til að vera öruggur með þá deild
líka. Ég vildi vita hvað gerist inni á heimilunum en líka komast sem næst
malbikinu, setjast meðal rónanna á bekkjunum. Þetta snýst ekki um að
einblína á neitt eitt heldur að þekkja sem allra flestar deildir samfélagsins
en festast hvergi. Þessar fyrstu bækur eru skilgetin afkvæmi þessarar
leitar og ég reyndi að skila því sem ég fann frá mér með einföldum hætti,
kannski tveimur línum, og ég vildi að ljóðið væri opið fyrir samtölum,
persónusköpun, frásögn og ég vonaðist til að þótt allar reglur væru þver-
brotnar myndi koma í ljós einhver ljóðrænn kjarni í þessum textum.“
Í næsta flokki eru Roði (Nýhil 2006) og Tvítólaveizlan (Nýhil 2008).
Í þeim er ekki frásögn, sögusvið né eiginlegar persónur eins og í fyrri
bókunum heldur er tungumálið sjálft í brennidepli. Í löngum bálkum
eru kannaðir möguleikar sem hljómur, hrynjandi, rím og stuðlar gefa
um leið og ægilegar ljóðmyndir hrannast upp. Ófeigur hefur algjörlega
kastað einfaldleikanum fyrir róða: „Nokkrir vinir mínir sem voru
komnir á beinu brautina í myndlistinni, þessari sem ég fór út af, voru
farnir að sýna bæði hér og erlendis og fengu mig stundum til að skrifa
stutta texta fyrir sýningar. Það er algjörlega óskilgreint hvað texti af
því tagi er; er hann til að opna sýninguna, til að beina huganum inn í
verkin eða er hann ljóðrænn og sjálfstæður? Þessir textar eru hvað sem
öllu líður rosalega frjálsir, geta verið viðtöl, lýsing á efnismeðferð eða
hugleiðing um eitthvað málefni. Ég hafði skrifað nokkra svona mynd-
listartexta þegar ég fékk sent tölvuforrit frá vini mínum sem var inn-
blásið af klippivél eða Cut-up-tækni Williams Burrough. Ég ákvað að
setja textana í vélina og hún hakkaði þá alla í spað. Þetta gerði ég aftur
og aftur áður en ég fór að fara í gegnum það sem kom út úr vélinni.
Ég leitaði að merkingu, hreinsaði til þangað til ég fann einhvern þráð
í gegnum textana sem ég gat fylgt. Roði er t.d. afrakstur af mjög löngu
vinnsluferli af þessu tagi.“