Tímarit Máls og menningar - 01.02.2011, Qupperneq 69

A k a d e m í s k t t o r f
TMM 2011 · 1 69
power. One reason for the rejection of the turf-house heritage for the nationaliza-
tion project was the conviction that turf-houses lacked aesthetic qualities.”
Hér er farið mjög frjálslega með staðreyndir og í heildina dregin upp
röng mynd. Því fer nefnilega víðs fjarri að torfhúsinu hafi verið hafnað
af íslensku þjóðinni af fagurfræðilegum ástæðum. Torfhúsið var og er
jafnvel enn fagurfræðilegt tákn lands og þjóðar í huga margra en aug-
ljósir gallar torfs sem byggingarefnis urðu þess valdandi að torfhúsa-
menningin leið undir lok þegar efnahagur og aðrar aðstæður buðu upp
á fjölbreyttari byggingarefni.
Í upphafi 20. aldar bjó enn meira en helmingur þjóðarinnar í torf-
húsum en langflest þeirra voru slæm og óheilnæm húsakynni. Til eru
ótal margar heimildir um lífið í torfbæjum á þessum tíma sem ekki
verða vefengdar og nægir þar að nefna lýsingar Tryggva Emilssonar
á torfbæjum í Öxnadal um 19201. Honum verður tíðrætt um kulda,
óhreinindi, vatnsleka og ódaun. Flest þau atriði sem hann lýsir þekkja
Lindarbakki í Breiðdal. Líklega síðasta torfkotið sem byggt var á Íslandi árið
1944. Búið var í húsinu til ársins 1956.