Tímarit Máls og menningar - 01.02.2011, Side 118

S i l j a A ð a l s t e i n s d ó t t i r
118 TMM 2011 · 1
góður og er mikils að vænta af honum. Ein úr hópnum, Lára Jóhanna
Jónsdóttir, hefur þegar sýnt hvað hún getur í sýningu Borgarleikhússins
á Ofviðrinu, og Hilmar Guðjónsson og Hilmir Jensson hafa líka fengið
allgóð tækifæri í stóru leikhúsunum.
Á sviðslistahátíðinni ArtFart sá ég eitt verk sem fellur í þennan
flokk, Vakt eftir Halldór Armand Ásgeirsson sem sýnt var í Norður-
pólnum. Þar sitja tveir ungir læknar, karl og kona, yfir manni sem er
lífshættulega slasaður eftir ofsaakstur sem endaði með ósköpum. Smám
saman verður ljóst að líf mannsins hangir ekki aðeins á bláþræði vegna
slyssins heldur á annar læknanna líka harma að hefna á honum. Það
þarf ekki mikið til að drepa hinn slasaða, bara rjála lítillega við vélarnar
sem halda honum á lífi, en getur maður það þegar maður hefur unnið
sinn Hippókratesareið?
Í október var frumsýnd á Nýja sviði Borgarleikhússins einstaklega vel
heppnuð leikgerð Ólafs Egils Egilssonar á verðlaunaskáldsögu Auðar
Jónsdóttur, Fólkinu í kjallaranum, undir stjórn Kristínar Eysteins-
dóttur. Þetta er áhrifamikil lýsing á ungri konu sem hefur reynt að
slíta sambandið við fjölskyldu sína og fortíð en neyðist þetta kvöld
þegar verkið gerist til að horfast í augu við hana. Sýningin var sett upp
á nýstárlegan hátt, Snorri Freyr Hilmarsson klauf salinn með sviðinu
þannig að setið var báðum megin við það, áhorfendur gátu horfst í augu
yfir sviðið og Jóni Viðari fannst fara vel á því: „því að hér er lyft upp
spegli sem á að sýna okkur sjálf“ (DV 20.10.). Nútíðin og fortíðin voru
alltaf báðar á sviðinu eins og vera bar því hugur aðalpersónunnar Klöru
(sem Ilmur Kristjánsdóttir lék skínandi vel) er alltaf í fortíðinni þó að
líkami hennar sé hér og nú. Þetta var stjörnusýning sem allir gagn-
rýnendur tóku fagnandi og áhorfendur líka. Sýningum var hætt um
áramót fyrir fullu húsi en hún verður tekin upp aftur í haust.
Síðasta sýningin sem á heima hér er Mojito eftir Jón Atla Jónasson
sem var opnunarsýning nýs Tjarnarbíós í nóvember. Þetta var stutt og
snöfurlegt verk sem gerist á bar, þar hittast tveir vinir og annar fer að
segja hinum sögu af atviki sem gerðist skömmu áður. En vinurinn hefur
heyrt söguna frá öðrum og vænir sögumann um ósannsögli og þeir fara
að takast á um sannleikann. Góð hugmynd sem ekki var alveg nógu
vel útfærð í verkinu. Jón Atli ætti að skrifa verkið aftur og nýta hana
betur.