Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Blaðsíða 90
G e o r g F r i e d r i c h K l o p s t o c k
90 TMM 2011 · 2
Nú svífa þeir, þjóta þeir, þyrlast vindarnir.
Hve sveigir sig skógurinn, hve stíga vötnin!
Sýnilegur, svo sem þú dauðlegum getur orðið,
já, þar ert þú, sýnilegur, Hinn óendanlegi!
Skógurinn lýtur þér, fljótið flýr, og ég
fell ekki fram og byrgi ásýnd mína?
Herra, Herra! Guð, miskunnsamur og náðugur!
Þú, Hinn nálægi, miskunna þú mér!
Reiðist þú, Herra,
þegar nóttin er skrúði þinn?
Þessi nótt er blessun jörðu.
Faðir, þú reiðist ekki!
Hún kemur, að endurnæra
hjartastyrkjandi stráin,
sígleðjandi þrúgnaklasa!
Faðir, þú reiðist ekki!
Allt er hljótt fyrir þér, þú Hinn nálægi!
Umhverfis er allt hljótt.
Jafnvel lyngormurinn smái, glóinn gulli, leggur við hlustir.
Er hann þá kannski ekki sálarlaus? Er hann ódauðlegur?
Ó, gæti ég aðeins, Herra, lofsungið þig svo sem mig lystir!
Sífellt er opinberun þín stórfenglegri!
Sífellt myrkari verður nóttin kringum þig
og fyllri blessunar!
Sjáið þið teikn Hins nálæga, leiftrandi geislann?
Heyrið þið þrumu Jehóva?
Heyrið þið hana, heyrið þið hana,
ógnandi þrumu Herrans?
Herra, Herra, Guð,
miskunnsamur og náðugur!
Tilbeðið, lofsungið
sé heilagt nafn þitt!