Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Blaðsíða 77
F r á s a g n a r l i s t o g f j ö l m e n n i n g a r l e g u r s k i l n i n g u r
TMM 2011 · 2 77
vestrænni menningu og kanónu, sérstaklega vegna menntunar sinnar.
En á árum áður hafði hann veitt Machiguengafólkinu athygli, eða
réttara sagt sögumönnunum, þ.e. stuttu eftir hvarf Mascarita. Rithöf
undurinn hafði reynt að skrifa skáldsögu um ættbálkinn og sögumenn
hans en komst ekki langt: „Alveg síðan ég gerði mínar árangurslausu
tilraunir í byrjun sjöunda áratugarins til að skrifa um sögumenn
Machiguengafólksins, hafði viðfangsefnið aldrei horfið frá hugskots
sjónum mínum“ (MVL: 156). Rithöfundurinn las um og stúderaði ætt
bálkinn en: „Aldrei, í neinum af þessum samtímaverkum, fann ég neitt
um sögumennina“ (MLV: 157). Að auki getum við nú séð út frá minn
ingum hans að hann hafði eitt sinn brennandi áhuga á Machiguenga
sögumönnunum:
Af hverju minntust nútímamannfræðingar aldrei á sögumennina? […] Ég sá á
ný að aldrei voru þeir gerðir að umtalsefni, meira að segja ekki í framhjáhlaupi,
þessir ráfandi frásagnarmenn, sem mér virtust vera fegurstu og dýrmætustu
eintök þessa fólks, fjöldinn aðeins handfylli, og höfðu, á einhvern hátt, mótað
þessa forvitnilegu tengingu milli Machiguengafólksins og starfsgreinar minnar
(og það sem meira er, einfaldlega lífs míns) (MVL: 156).
Ástæðan fyrir því að þeir voru aldrei gerðir að umtalsefni var sú að
enginn hafði nokkurn tímann séð eða heyrt um sögumann á meðal
Machiguengafólksins. En Mascarita vissi af þeim.
Tveimur áratugum síðar hafði Rithöfundurinn umsjón með sjón
varpsþætti sem kallaðist „Babelsturninn“. Í eitt skiptið var farið í
leiðangur inn í frumskóga Amasón, og honum tókst að sannfæra
framleiðendurna um að gera skyldi þátt um Machiguengafólkið en
sagði þeim ekki frá því að takmark hans væri að komast í kynni við
sögumann. Hann ferðaðist með tveimur mannfræðingum frá einni
ættbálkabyggð til annarrar, festi líf fólksins á filmu en fann engar vís
bendingar um sögumenn. Þegar hann spurði einn höfðingjanna um þá
fékk hann þau svör að enginn slíkur væri á meðal Machiguengafólksins.
Rithöfundurinn uppgötvaði þá að frumbyggjarnir veittu aðkomufólki
ekki fullan aðgang að menningu sinni og myndu eflaust aldrei gera það,
jafnvel þótt sumar byggðirnar hefðu fengið vestrænt menntakerfi og
væru í töluverðu sambandi við siðmenninguna. Sögumaður var í þeirra
augum heilagur, þeirra tenging við sögu, goðsagnir, siði og þjóðfélag. Á
því mætti ekki verða röskun.
Rithöfundurinn sá hvorki né hitti Machiguengasögumann. Hann gaf
loks draum sinn upp á bátinn og hætti að reyna að skrifa skáldsöguna.
Þegar árin liðu varð ættbálkurinn æ móðukenndari í huga hans; hann