Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Blaðsíða 54

G u n n a r M á r H a u k s s o n
54 TMM 2011 · 2
[…] Kom hún svo á Hótellið á ákveðnum tíma, en þá var ég nú ekki gestrisnari
en það, að ég skildi hana eftir hjá minni…. svo ókunnugar sem þær voru, en fór
sjálfur út í bæ að kaupa farseðla, með járnbrautum, til Leipzig. Ekki veit ég neitt
hversu þeim hefur samið en óklóraðar og óbitnar voru þær báðar þegar ég kom
aftur.
Svo heldur bréf Jóhanns áfram:
19. október lögðum við þá af stað til fyrirheitna landsins og eftir þetta má segja
að aðal bréfsefnið byrji: hitt er ekki þar með sagt að fleiri orð verði um það höfð
en aðdragandann, sem þegar er orðinn óþarflega langdreginn.
[…] Þessi dagur var hinn ákjósanlegasti, heiður og víður, eins og sléttan, sem
við þutum yfir og eins og hugur okkar, sem nú vorum fyrst á ferð út í stóran
ókunnan heim, sem enn hafði ekki sett eftirvæntingum okkar nein takmörk með
ákveðnum staðreyndum sínum og enn var aðeins hálfgert ævintýri í allri óvissu
okkar.
Halldór frá Laxnesi var 3. maðurinn eins og fyrrum. Var hann á leið til Dres­
denar. Ef að segja skal frá járnbrautarferð, þá verða óþægindin auðvitað aðal
söguefnið. En þeim óþægindum er afar vandlýst, svo mikil og margs konar eru
þau. Það er alveg ótrúlega þreytandi að hendast svona áfram í þessu bandvitlausa
djöfuls æði. Vagnarnir riða til undir manni skakaðir af hamslausri ofsareiði eim­
vélarinnar. Engin tök eru á að sitja kyr eina sekúndu, allur leikur maður á reiði­
skjálfi, eins og illkynjaðasta hysteri sé hlaupinn í skrokkinn á manni. Og svo
er allur þessi ærandi háfaði og fjandagangur í hjólunum, þegar þau skrönglast
eftir járnteinunum – alltaf látlaust sömu höggin, sama monotona skröltið upp
aftur og aftur hundraðþúsund miljón sinnum í eilífri runu. Ja, ég er nú auðvitað
hypokonder og aumingi enda ætlaði þetta að gera mig vitlausan. Þá tekur ekki
betra við þegar horft er út um gluggana. Næst manni streymir jörðin aftur með
vagninum eins og hraðasti straumur –, fjarst líður landið fram til sömu áttar og
lestin flýgur. Það er eins og jörðin sé alt í einu orðin að vellandi hringiðu allt í
kringum mann og það er þreytandi svona til lengdar. Enda skal það með sanni
sagt, að ég komst í svo ílt skap á þessari ferðareisu að ég hafði alt á hornum mér.
Nikkelín var meira að segja um eitt skeið farin að hugsa um að skilja við mig …
ég held helst þarna á staðnum. Nokkuð var það að hún sat blóðill út af skapferli
mínu, út í horni, og var að taka saman í huganum eitt voðalegt ákæruskjal, gegn
mér (fólanum), sem hún svo ætlaði að senda heim, helst í blöðin, svo allir gætu
fengið að sjá hve þokkalega hún hefði orðið út úr því að lenda í klónum á mér!
Hér sleppi ég löngum kafla um kvalir Jóhanns í járnbrautarlestinni.
Heldur bráir af honum á meðan siglt er yfir sundið milli Gedser og
Warnemünde en sækir strax í sama horf þegar hann er aftur sestur í
járnbrautarvagninn: „Það er blátt áfram eins og að spila á munnhörpu
framan í kött, að setja mig á járnbraut!“