Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Blaðsíða 120
D ó m a r u m b æ k u r
120 TMM 2011 · 2
skáldskap, frá ljóði yfir í prósa. Inn í
söguna blandast minningar Sturlu Jóns
um látinn frænda sinn, Jónas Hall
munds son, en sá hafði fargað sér ungur
að aldri og áfengissjúkur. Ástæð an fyrir
þessum minningum um Jónas verður
ljós þegar á líður söguna en þegar Sturla
er kominn til Vilníus segir faðir hans,
Jón Magnússon, syni sínum frá því að
fram hafi komið ásakanir um að ljóða
bók Sturlu Jóns, fullyrðingar, sé stolin,
að mestu byggð á óútgefnu handriti Jón
asar. Símtal þeirra feðga um þetta mál á
sér stað á veitingastað en eftir að Jón
hefur lesið fréttina um meintan ritstuld
Sturlu fyrir son sinn uppgötvar ljóð
skáldið að nýja fína frakkanum hans
hefur verið stolið. Stuttu síðar stelur
Sturla Jón svo sjálfur álíka frakka á öðru
veitingahúsi og staðfestir þannig þjófnað
sinn á ljóðum Jónasar – það að ganga í
frakka annars manns samsvarar því að
gerast sá maður á einhvern hátt, og því
spegla ritstuldurinn (það að gefa ljóð
annars út sem sín eigin) og frakka
stuldurinn hvor annan.
Sendiherrann er því að vissu leyti tví
farasaga, saga um klofið sjálf, Sturlu Jón
ljóðskáld, sem stelur ljóðum annars, og
hinn nýja Sturlu Jón prósahöfund, sem
stelur frakka og kemur ekki heim frá
ljóðahátíðinni heldur flytur til Hvíta
rússlands. Þetta kemur ennfremur fram
í greinunum tveimur sem hann skrifar
um ljóðahátíðina. Aðra greinina semur
hann áður en hann fer af stað, og sýnir
hún slíkar samkomur í fremur háðug
legu ljósi, en hin er skrifuð frá Litháen
og þar birtist fremur upphafin sýn á
mátt ljóðsins. Ritstjóra menningartíma
ritsins sem á að vera vettvangur grein
anna líst mun betur á þá síðari en hins
vegar er sú fyrri mun nær upplifun
Sturlu af hátíðinni. Þótt Sturla efist um
gæði fyrri greinarinnar eftir því sem
líður á bókina þá er hann í fyrstu upp
hafinn af eigin sköpun og sér skrifin
sem „uppgjör“ sitt „við ljóðlistina“ og
vísi „að því sem framundan væri“, auk
þess að vera „sanngjörn og vingjarnleg
greining á ástandi ljóðlistarinnar í
nútímanum“.5
Allt þetta snýr svo að þeirri stöðugu
umræðu um skáldskap sem á sér stað í
Sendiherranum. Umfjöllunin um stöðu
ljóðsins er augljós. Ekki aðeins hvað
varðar Sturlu Jón sjálfan heldur hina
þjófstolnu bók hans sem var á sínum
tíma samin ljóðinu til háðungar, af
hinum unga og róttæka Jónasi sem stel
ur sjálfur línum héðan og þaðan úr vin
sælum skáldskap síns tíma (um miðjan
áttunda áratuginn). Með þessu móti
kemur Bragi á framfæri ísmeygilegri
gagnrýni á heim skálda og skáldskapar
sem tekur sig stundum of alvarlega. Sú
gagnrýni er þó aldrei einföld eða hrein,
því jafnhliða íróníunni er sagan þunga
vigtarverk hvað varðar ‘úttekt’ á stöðu
skáldskapar í kjölfar innrásar póstmód
ernismans og þá sérstaklega hvað varðar
samspil skáldskapar við (eigin) veru
leika og annan skáldskap. Þannig sér
Sturla ýmsa atburði fyrir sér sem atriði í
skáldsögu, eins og þegar hann hugsar til
barna sinna fimm og „staðnæmist eitt
andartak og reynir að sjá þau fyrir sér á
sama hátt og alvitur höfundur raunsæis
legrar skáldsögu myndi gera, hefði hann
ákveðið að lýsa sonum og dætrum
Sturlu Jóns“.6 Á þennan hátt tekst Braga
að koma að sjónarhorni hins alvitra höf
undar raunsæisskáldsögu og um leið
dregur hann athygli lesandans að því
hvers konar verk hann er að lesa.
Og hverskonar verk er lesandi Sendi-
herrans með í höndunum? Því er ekki
gott að svara. Það ber vissulega ýmis
einkenni raunsæisskáldsögu og býr
meira að segja yfir nokkuð drama
tískum hvörfum að hætti slíkra sagna,
auk þess að vera einhverskonar þroska