Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Blaðsíða 142
D ó m a r u m b æ k u r
142 TMM 2011 · 2
eríski rithöfundurinn Chinamanda
Ngozi Adiche leggur til grein um knatt
spyrnu í heimalandi sínu (skáldsagan
Hálf gul sól eftir hana er til á íslensku)
og helsti sérfræðingur í afrískri kanatt
spyrnu, Ian Hawkey, fjallar um þróun
íþróttarinnar í álfunni. Ef eitthvað er
líður bókin fyrir of margar og of ein
hæfar myndir. Páll beinir sjónum sínum
fyrst og fremst að spilamennskunni en
hirðir minna um aðdraganda hennar og
veröldina að baki henni. En eins og í
öllum ljósmyndabókum sem Páll hefur
sett saman er hér margt hrífandi mynda
inni á milli.
Í sveita síns andlits
Jónatan Grétarsson stimplaði sig ræki
lega inn á íslenskan sjónmenntavettvang
með sýningu sem hann hélt í Hafnar
borg fyrir tæpum þremur árum. Þar gat
að líka feiknstórar og dramatískar and
litsmyndir af íslensku listafólki í svart
hvítu, þar sem yfirstærðir og hörð lýsing
voru notuð til að draga fram tímans
rúnir í sérhverri ásjónu. Manni varð
ósjálfrátt hugsað til svarthvítra andlits
mynda Jóns Kaldal og öllu minni ljós
mynda Kanadamannsins Yusufs Karsh
af frægu fólki. Nú hefur Jónatan fylgt
þessari sýningu eftir með mikilli bók
sem nefnist Andlit, þar sem finna má
úrval andlitsmyndanna af sýningunni,
auk mynda sem hann hefur tekið í kjöl
farið.
Ljósmyndun Jónatans stjórnast af
tvenns konar, og ekki endilega andstæð
um, viðhorfum. Annars vegar býr í
honum rómantíker sem lítur upp til
listamanna af öllu tagi; bókin er ekki síst
lofsöngur um sköpunargáfu þeirra og
uppsafnaða reynslu, eins og hún birtist í
sjálfstæðu hári og velktum andlitsdrátt
um, mörkuðum af margra áratuga striti í
aldingarði listarinnar. Á hinn bóginn
má segja að viðleitni ljósmyndarans sé
lituð af atburðum í íslensku þjóðfélagi á
undanförnum árum; ekki síst kröfunni
um uppgjör og gegnsæi. Hyllingar Jónat
ans eru öðrum þræði nokkurs konar
uppljóstranir, atlögur að hégómaskap
svokallaðra þekktra „andlita“ og ímynd
arsköpuninni í menningargeiranum. Til
þrifamestar eru þær ljósmyndir þar sem
fyrirsetinn eða sætan eru á sömu
bylgjulengd og ljósmyndarinn; mæta til
leiks í sveita síns nakta og varnarlausa
andlits. Aðrir eru slóttugri og mæta með
props: hatta eða gleraugu í yfirstærð. Eða
setja upp lítil leikrit fyrir ljósmyndar
ann, geifla sig og gretta „on cue“ eins og
sagt er. Af þeim meiði eru litmyndir Jón
atans af helstu Vesturportsleikurum í
leikgervum. Þar finnst undirrituðum
„konseptið“ fara úrskeiðis, þar sem
umfjöllunarefnið eru karakterar úr leik
bókmenntunum, ekki leikararnir sjálfir,
þótt að sönnu komi þeir líka fyrir ófar
ðaðir annars staðar í bókinni.
Valinkunnur hönnuður, Ámundi Sig
urðsson, er ábyrgur fyrir útliti bókar
innar sem er að mestu einfalt og þénugt.
Stök andlit í öllu sínu veldi eru sterkasti
hluti hennar; lesandinn opnar bókina og
þykist alls staðar hitta fyrir lifandi fólk.
Sumt af þessu fólki hittir hann kannski
oftar en hann kærir sig um, af óútskýrð
um ástæðum nýsist ljósmyndarinn fyrir
um vinnuaðstöðu sumra listamanna en
ekki annarra, og honum þykja þeir
félagar Bjarni Þórarinsson og Guð
mundur Oddur ósegjanlega myndrænir,
ef marka má það rými sem lagt er undir
þá. Hljómsveitamyndir gera ekkert fyrir
mig persónulega en þær eiga sennilega
að auka á fjölbreytnina. Í bók með slíkri
fjöld svipmikilla andlita er texta næst
um því ofaukið en Guðmundi Andra
Thorssyni tekst á aðdáunarverðan hátt
að skapa kyrrlát augnablik í miðju
streymi ljósmyndanna, og fylla þau með
mannlýsingum í formi knappra prósa.