Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Blaðsíða 39

B ó k i n h e n n a r E l í n a r
TMM 2011 · 2 39
á, þá sat ég stundum grátandi heima hjá honum, en hann var allt af þolinmóður
og elskulegur við mig og hætti ekki fyrr en hann var búinn að hughreysta mig.
Þau fóru með einum kostgangara Elínar út í Viðey.
Einn sumardag í blíðu og sólskini tók hann okkur Angantý með út í Viðey.
Sjórinn var spegilsléttur,
„fjöllin fagurblá
með fannir á efstu tindum.
Dagurinn leið ljómandi hjá
Og loftið var fullt af ástar­þrá“.
Þetta fékk ég að láni hjá Jóni Pálssyni, en hann var vinur minn og ann mér
þess.
12. september þetta haust var Angantýr nítján ára. Þá var lítið um blóm í
bænum, en þó gat ég náð í eina hvíta rós, snjódrottningu. Ég fór með hana heim
til hans á Kárastíg 11, setti hana á skrifborðið hans og sagði við hann: „Allt, sem
okkar fer á milli, á að vera eins hreint og þessi rós.“ Rósin sigraði, og ef það er satt,
að furðustrandir séu til, eins og Einar Kvaran segir, þá er rósin orðin að stóru tré,
og við Angantýr gefum öllum vinum okkar hvítar rósir. Stærstu rósirnar fá þeir
Helgi Þorkels og H.K.L. Ég á afmæli þrem dögum síðar, 16. september. Þá skrifaði
Angantýr til mín afmæliskveðju, sem hann kallaði „Óort ljóð“. Ég man hvað ég
varð glöð og hrifin. Ég fann það vel og vissi, að hann var skáldskapurinn í mann­
legri mynd, en samt fannst mér þetta mikið, af því að hann var svo ungur. Þetta
sama haust fékk Angantýr ný, falleg föt, dökkblá. Helgi Þorkels gaf honum þau.
Helgi gaf honum líka vetrarfrakka skömmu síðar. Hann kölluðum við Kuldabola.
Ég átti silkisvuntu, sem brá á fallegum blæ. Við kölluðum hana Tunglskins­
svuntuna. Við löbbuðum oft úti, Angantýr í Kuldabola sínum og ég með Tungl­
skinssvuntuna mína. Angantýr átti lítinn bláan silkiklút. Það þótti fjarska fínt þá
að hafa mislitan vasaklút í jakkabrjóstvasanum. Þennan litla klút kölluðum við
Hunangshjarta, af því að hann reyndist okkur svo vel. Angantýr þurrkaði svo oft
af mér tárin með honum og gaf mér hann að endingu. Ég á hann enn þá og ætla
að hafa hann með mér þegar ég fer í síðasta leik.
Tveir vinir Jóhanns bættust í kostgangarahóp Elínar en það voru þeir
Gústaf og Einar Ólafur Sveinssynir. „Þeir eru bæði góðir og gáfaðir
menn, og ég veit, að það verður skemmtilegt fyrir okkur öll að vera
saman“ sagði Jóhann þegar hann bað Elínu fyrir vini sína og varð það
enda svo.
Það varð eins og Angantýr sagði, við áttum margar ánægjustundir saman, fjór­
menningarnir. Einu sinni fórum við öll saman á konsert í Bárunni, sem þá var
eina húsnæðið fyrir þess háttar. Ég lenti þá í þrætu við Árna Thorsteinson af
sætunum; við áttum öll að sitja saman. Angantýr sagði ekki neitt; Einar Ólafur